نکات کلیدی خرید بهترین پردازنده برای مجازی‌ سازی

انتخاب پردازنده مناسب برای مجازی‌سازی یکی از مهم‌ترین تصمیماتی است که تاثیر مستقیمی بر عملکرد، بهره‌وری و مقیاس‌پذیری سیستم دارد. پردازنده‌های مدرن با قابلیت‌های متنوعی عرضه می‌شوند، اما برای محیط‌های مجازی‌سازی فاکتورهایی مانند تعداد هسته‌ها، پشتیبانی از فناوری‌های مجازی‌سازی و توان مصرفی از اهمیت ویژه‌ای برخوردارند.

چه یک مدیر IT باشید که قصد دارد زیرساخت سرورهای خود را بهینه کند، چه یک گیمر یا توسعه‌دهنده‌ای که می‌خواهد چندین سیستم‌عامل را هم‌زمان اجرا کند، انتخاب پردازنده مناسب مجازی سازی تأثیر مستقیم بر عملکرد و بهره‌وری شما خواهد داشت. اما در میان انبوهی از مدل‌های پردازنده با مشخصات پیچیده، چطور می‌توانیم بهترین گزینه را انتخاب کنیم؟ در این راهنمای خرید سی پی یو برای مجازی‌سازی، شما را با مهم‌ترین فاکتورهایی که باید هنگام خرید پردازنده سرور در نظر بگیرید، آشنا می‌کنیم تا بتوانید متناسب با نیازتان، تصمیمی آگاهانه بگیرید.

قطعات سرور اچ پی را با تضمین اصالت کالا بخرید

دلیل اصلی پایین بودن قیمت سرور در فروشگاه‌های غیرمعتبر، قطعات غیر استاندارد است که به سرور شما آسیب می‌زند. فالنیک قطعات سرور را با تضمین اصالت کالا به شما عرضه می‌کند. قطعاتی که بالاترین هماهنگی را با سرور شما داشته باشند. برای خرید قطعات یا مشاوره فوری کلیک کنید.

خرید قطعات سرور hpمشاوره فوری

چرا انتخاب سی‌پی‌یو مناسب برای مجازی‌سازی مهم است؟

مجازی‌سازی یکی از راهکارهای کلیدی در بهینه‌سازی منابع سخت‌افزاری، کاهش هزینه‌ها و افزایش انعطاف‌پذیری در مدیریت سرورها و سیستم‌هاست. پردازنده (CPU) به‌عنوان هسته اصلی پردازش، نقش مهمی در اجرای ماشین‌های مجازی (VMs) دارد و انتخاب نادرست آن می‌تواند باعث کاهش عملکرد، افزایش تاخیر و مصرف بیش‌از‌حد منابع شود. در ادامه با راهنمای خرید cpu برای مجازی‌سازی همراه ما باشید.

افزایش عملکرد و بهره‌وری

CPU مناسب برای مجازی‌سازی باید توان پردازشی کافی برای اجرای چندین ماشین مجازی به‌صورت همزمان را داشته باشد. تعداد هسته‌ها و رشته‌های پردازشی (Threads) در اینجا اهمیت زیادی دارند، زیرا هر ماشین مجازی نیازمند پردازنده‌های مجزا برای اجرای وظایف خود است. اگر پردازنده‌ای با هسته‌های ناکافی انتخاب شود، باعث کاهش سرعت اجرای VMها و افزایش زمان پردازش می‌شود.

پشتیبانی از فناوری‌های اختصاصی مجازی‌سازی

پردازنده‌های مدرن دارای ویژگی‌هایی مانند Intel VT-x، AMD-V، Nested Virtualization و Extended Page Tables (EPT/NPT) هستند که بهینه‌سازی عملکرد و امنیت محیط‌های مجازی را ممکن می‌سازند. عدم پشتیبانی از این فناوری‌ها می‌تواند باعث کاهش راندمان و افزایش سربار پردازشی شود.

کاهش تاخیر و بهبود مدیریت منابع

در محیط‌های مجازی، پردازنده باید قادر باشد تا بار پردازشی را بین ماشین‌های مجازی بهینه توزیع کند. انتخاب پردازنده‌ای با سرعت کلاک بالا و فناوری‌هایی مانند Hyper-Threading (HT) در اینتل یا Simultaneous Multithreading (SMT) در AMD باعث کاهش تاخیر و افزایش کارایی کلی سیستم می‌شود.

مقیاس‌پذیری و آینده‌نگری

در صورتی که قصد دارید تعداد ماشین‌های مجازی را در آینده افزایش دهید، پردازنده‌ای با هسته‌های بیشتر و پشتیبانی از حافظه بالاتر (مانند پردازنده‌های Xeon Scalable یا AMD EPYC) گزینه بهتری خواهد بود. این امر به شما اجازه می‌دهد بدون نیاز به تعویض سخت‌افزار بار پردازشی بیشتری را مدیریت کنید.

بهینه‌سازی مصرف انرژی و کاهش هزینه‌ها

مصرف انرژی در محیط‌های مجازی‌سازی اهمیت زیادی دارد، مخصوصا در دیتاسنترها که هزینه‌های عملیاتی به‌شدت تحت‌تاثیر مصرف برق و خنک‌سازی هستند. پردازنده‌های بهینه مانند Intel Xeon سری platinum، Gold یا AMD EPYC با ویژگی‌هایی مانند Dynamic Frequency Scaling، مصرف انرژی را بر اساس نیازهای پردازشی تنظیم می‌کنند.

انتخاب CPU مناسب برای مجازی‌سازی نه‌تنها عملکرد کلی سیستم را بهبود می‌بخشد، بلکه موجب صرفه‌جویی در هزینه‌های عملیاتی و افزایش بهره‌وری نیز می‌شود. پردازنده‌ای با هسته‌های کافی، فناوری‌های اختصاصی مجازی‌سازی، مصرف انرژی بهینه و مقیاس‌پذیری مناسب، بهترین گزینه برای راه‌اندازی محیط مجازی پایدار و قدرتمند خواهد بود.

7 ویژگی‌ کلیدی پردازنده مناسب مجازی‌سازی

خرید سی پی یو برای مجازی‌سازی به فاکتورهای متعددی بستگی دارد که مستقیما بر کارایی و بهره‌وری سیستم تاثیر می‌گذارند. CPU ایده‌آل برای مجازی‌سازی باید بتواند در عین مدیریت بار پردازشی چندین ماشین مجازی به‌صورت همزمان، بهره‌وری انرژی و پشتیبانی از فناوری‌های پیشرفته را نیز حفظ کند. در ادامه مهم‌ترین ویژگی‌های کلیدی که هنگام انتخاب پردازنده برای مجازی‌سازی باید در نظر بگیرید را بررسی می‌کنیم.

1-    تعداد هسته‌ها و رشته‌های پردازشی (Cores &Threads)

هر ماشین مجازی برای اجرای وظایف خود به بخشی از توان پردازشی CPU نیاز دارد. پردازنده‌هایی با تعداد هسته‌های بیشتر می‌توانند هم‌زمان تعداد بیشتری ماشین مجازی را اجرا کنند، بدون اینکه عملکرد کاهش یابد. همچنین پشتیبانی از Hyper-Threading (HT) در اینتل یا Simultaneous Multithreading (SMT) در AMD باعث افزایش بهره‌وری پردازنده و توزیع بهتر بار پردازشی می‌شود.

2-    پشتیبانی از فناوری‌های مجازی‌سازی

پردازنده مناسب باید از مجموعه‌ای از فناوری‌های خاص پشتیبانی کند که عملکرد ماشین‌های مجازی را بهبود ببخشد. از جمله‌ی این فناوری‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد.

• Intel VT-x و AMD-V: کاهش سربار پردازشی هنگام اجرای VMها
• Nested Virtualization: اجرای ماشین‌های مجازی درون ماشین‌های مجازی دیگر
• Extended Page Tables (EPT/NPT): افزایش سرعت مدیریت حافظه در محیط‌های مجازی

3-    میزان حافظه کش (Cache Size)

حافظه کش تاثیر زیادی بر سرعت پردازش داده‌ها دارد. در محیط‌های مجازی‌سازی که حجم بالایی از پردازش داده انجام می‌شود، پردازنده‌هایی با L3 Cache بزرگ‌تر می‌توانند عملکرد بهتری داشته باشند. پردازنده‌های Xeon و EPYC معمولا کش بالایی دارند که آن‌ها را به گزینه‌های مناسبی برای مجازی‌سازی تبدیل می‌کند.

4-    پهنای باند و پشتیبانی از حافظه رم

حجم و سرعت RAM تاثیر مستقیمی بر کارایی ماشین‌های مجازی دارد. پردازنده‌ای که از رم‌های ECC و RDIMM/LRDIMM با سرعت بالا و ظرفیت زیاد پشتیبانی کند، برای مجازی‌سازی گزینه بهتری خواهد بود. همچنین پشتیبانی از کانال‌های حافظه بیشتر (مانند ۶ یا ۸ کاناله در پردازنده‌های سروری) باعث افزایش سرعت انتقال داده بین پردازنده و حافظه می‌شود.

5-    پشتیبانی از PCIe و دستگاه‌های جانبی

در بسیاری از محیط‌های مجازی نیاز به دسترسی به دستگاه‌های ذخیره‌سازی سریع (مانند NVMe SSDها) و کارت‌های شبکه پرسرعت (مانند 10GbE یا 25GbE) وجود دارد. پردازنده‌ای که از نسخه‌های جدید PCIe (مانند PCIe 4.0 یا 5.0) پشتیبانی کند، عملکرد بهتری در ارتباط با سخت‌افزارهای جانبی خواهد داشت.

6-    بهینه‌سازی مصرف انرژی (TDP و Efficiency)

یکی از چالش‌های مهم در سرورها و دیتاسنترها مصرف برق و تولید گرماست. پردازنده‌های مدرن دارای ویژگی‌هایی مانند Dynamic Frequency Scaling هستند که توان پردازشی را بسته به نیاز تنظیم می‌کنند. همچنین پردازنده‌هایی با TDP پایین‌تر می‌توانند مصرف انرژی را کاهش دهند و نیاز به سیستم‌های خنک‌کننده پرقدرت را کم کنند.

7-    مقیاس‌پذیری و ارتقاپذیری

هنگام انتخاب پردازنده باید به امکان ارتقای سخت‌افزاری در آینده نیز توجه کرد. برخی پردازنده‌ها از سوکت‌هایی پشتیبانی می‌کنند که امکان جایگزینی با مدل‌های قوی‌تر را در آینده فراهم می‌آورند. همچنین پردازنده‌هایی که از Multi-Socket Configurations (دو یا چند پردازنده روی یک مادربرد) پشتیبانی می‌کنند، گزینه مناسبی برای سیستم‌های مقیاس‌پذیر هستند.

معرفی پردازنده‌های محبوب برای مجازی‌ سازی

انتخاب پردازنده مناسب برای مجازی‌ سازی سرور به نیازهای شما بستگی دارد. اگر قصد اجرای تعداد محدودی ماشین مجازی را دارید، پردازنده‌های سطح دسکتاپ می‌توانند گزینه مناسبی باشند اما برای استفاده‌های سنگین و سازمانی پردازنده‌های سروری گزینه‌های بهتری هستند. در ادامه برخی از بهترین پردازنده‌ها برای مجازی‌سازی معرفی شده‌اند.

1.     پردازنده Intel Core i5-14400؛ مناسب برای کاربران خانگی و اداری

پردازنده‌ Core i5 14400 یکی از گزینه‌های اقتصادی برای مجازی‌سازی در محیط‌های خانگی و اداری سبک محسوب می‌شود. با داشتن ۱۰ هسته و ۱۶ رشته پردازشی، امکان اجرای چندین ماشین مجازی به‌صورت هم‌زمان را دارد اما برای بارهای پردازشی بسیار سنگین یا اجرای هم‌زمان تعداد زیادی ماشین مجازی، ممکن است دچار محدودیت شود. برای کاربرانی که نیاز به راه‌اندازی محیط‌های تست و یادگیری مجازی‌سازی دارند، این پردازنده می‌تواند انتخاب مناسبی باشد.

• پردازنده Intel Core i7-14700K ؛ مناسب کاربران حرفه‌ای و توسعه‌دهندگان

پردازنده Core i7 14700K با ۲۰ هسته و ۲۸ رشته، عملکرد بهتری در اجرای ماشین‌های مجازی دارد و به‌راحتی از پس نرم‌افزارهای شبیه‌سازی، توسعه و آزمایش سرورهای مجازی برمی‌آید. همچنین فرکانس بالای آن باعث می‌شود که عملکرد بهتری در اجرای هم‌زمان ماشین‌های مجازی با نیاز پردازشی متوسط داشته باشد.

• پردازنده Intel Core i9-14900K ؛ گزینه‌ای قدرتمند برای ورک‌استیشن‌ها

اگر قصد اجرای تعداد بیشتری از ماشین‌های مجازی یا نرم‌افزارهای سازمانی در محیط‌های ورک‌استیشن را دارید، پردازنده Core i9 14900K با ۲۴ هسته و ۳۲ رشته پردازشی انتخاب ایده‌آلی به‌شمار می‌رود. قابلیت‌های پیشرفته آن در زمینه پشتیبانی از فناوری‌های مجازی‌سازی مانند Intel VT-d و VT-x باعث افزایش عملکرد در مدیریت ماشین‌های مجازی می‌شوند. پردازنده یادشده مناسب توسعه‌دهندگان نرم‌افزار، متخصصان امنیت سایبری و تحلیل‌گران داده است که نیاز به محیط‌های مجازی متعدد دارند.

• پردازنده AMD Ryzen 9 7950X ؛ انتخابی ایده‌آل برای کاربران پیشرفته

پردازنده Ryzen 9 7950X با ۱۶ هسته و ۳۲ رشته، یکی از قدرتمندترین گزینه‌های دسکتاپ برای مجازی‌سازی محسوب می‌شود. این پردازنده برای کاربرانی که نیاز به اجرای ماشین‌های مجازی سنگین، توسعه نرم‌افزار و پردازش‌های هم‌زمان دارند بسیار مناسب است. همچنین به لطف پشتیبانی از فناوری AMD-V، عملکرد بهتری در محیط‌های مجازی ارائه می‌دهد.

• پردازنده Intel Xeon Platinum 8490H؛  گزینه‌ای ایده‌آل برای دیتاسنترها و شرکت‌های بزرگ

پردازنده سروری اینتل با ۶۰ هسته و ۱۲۰ رشته پردازشی، برای اجرای زیرساخت‌های مجازی‌سازی پیشرفته، مدیریت سرورها و سرویس‌های ابری طراحی شده است. این مدل برای شرکت‌هایی که دنبال پایداری بالا، امنیت و عملکرد بهینه در محیط‌های مجازی هستند گزینه‌ای عالی محسوب می‌شود. همچنین پشتیبانی از حافظه ECC و قابلیت‌های مجازی‌سازی سطح سخت‌افزار، آن را به گزینه‌ای ایده‌آل برای دیتاسنترها تبدیل کرده است.

• پردازنده AMD EPYC 9004 Series ؛ بهترین گزینه برای پردازش‌های سنگین مجازی‌سازی

پردازنده‌های سری EPYC 9004 که شامل مدل‌هایی مانند EPYC 9654 با ۹۶ هسته پردازشی می‌شوند، برای مجازی‌سازی در سطح سازمانی و اجرای ماشین‌های مجازی متعدد با کارایی بالا طراحی شده‌اند. این پردازنده‌ها دارای فناوری‌های پیشرفته‌ای مانند Secure Encrypted Virtualization (SEV) هستند که به افزایش امنیت و کاهش ریسک حملات در محیط‌های مجازی کمک زیادی می‌کند.

مقایسه پردازنده‌های AMD و Intel در مجازی‌سازی

انتخاب بین پردازنده‌های اینتل و AMD برای مجازی‌سازی به نیازها، تعداد ماشین‌های مجازی، نوع هایپروایزر و بودجه شما بستگی دارد. هر دو شرکت پردازنده‌هایی با قابلیت‌های پیشرفته برای مجازی‌سازی ارائه می‌دهند، اما تفاوت‌هایی بین آن‌ها وجود دارد که می‌تواند بر تصمیم‌گیری شما تأثیر بگذارد:

1- تعداد هسته و مقیاس‌پذیری

Intel: پردازنده‌های Xeon اینتل اغلب تعداد هسته‌های کمتری نسبت به سری EPYC دارند اما عملکردی قوی در پردازش‌های تک‌هسته‌ای ارائه می‌دهند.

AMD: پردازنده‌های EPYC و Ryzen اغلب تعداد هسته و رشته‌های بیشتری دارند که باعث افزایش کارایی در محیط‌هایی با ماشین‌های مجازی متعدد می‌شود.

2. فناوری‌های مجازی‌سازی

Intel: اینتل فناوری‌های VT-x، VT-d و EPT (Extended Page Tables) را ارائه می‌دهد که به بهبود عملکرد ماشین‌های مجازی و مدیریت حافظه کمک می‌کنند.

AMD: فناوری‌های مشابهی مانند AMD-V،AMD-Vi  و RVI (Rapid Virtualization Indexing) دارد که عملکردی معادل با فناوری‌های اینتل ارائه می‌دهند.

3. امنیت و ایزوله‌سازی حافظه

Intel: از XD (Execute Disable) Bit برای جلوگیری از اجرای کدهای مخرب در بخش‌های محافظت‌شده حافظه استفاده می‌کند.

AMD: از NX (No-Execute) Bit برای محافظت در برابر بدافزارها و افزایش امنیت ماشین‌های مجازی بهره می‌برد.

4. عملکرد در بار کاری مختلف

Intel: بهینه‌تر برای وظایف تک‌هسته‌ای و محیط‌هایی است که تأخیر کم در پردازش مهم است. پردازنده‌های Xeon در سرورها حضور قوی دارند.

AMD: به لطف تعداد هسته‌های بیشتر، در وظایف چندرشته‌ای برتری دارد و در محیط‌های مجازی‌سازی با بار پردازشی بالا عملکرد بهتری ارائه می‌دهد.

5. پشتیبانی از چندین پردازنده

Intel: در برخی مدل‌های Xeon پشتیبانی از چندین پردازنده (Multi-Socket) وجود دارد.

AMD: سری EPYC نیز از پیکربندی‌های چند پردازنده‌ای پشتیبانی می‌کند، اما اغلب تعداد بیشتری هسته در یک سوکت ارائه می‌دهد که نیاز به چند پردازنده را کاهش می‌دهد.

اگرچه اینتل و AMD هر دو قابلیت‌های مجازی‌سازی پیشرفته‌ای دارند، اما انتخاب بین آن‌ها به نیازهای خاص شما بستگی دارد. برای عملکرد چندرشته‌ای و مقیاس‌پذیری بالا، AMD گزینه بهتری است، درحالی‌که برای پایداری و تأخیر پایین، اینتل برتری دارد.

تفاوت بین پردازنده‌های سروری و معمولی در مجازی‌سازی

پردازنده‌های سروری و معمولی هر دو قادر به اجرای ماشین‌های مجازی هستند، اما تفاوت‌های اساسی میان آن‌ها باعث می‌شود که یکی برای محیط‌های حرفه‌ای و دیگری برای استفاده‌های عمومی مناسب‌تر باشد. اولین تفاوت مهم در تعداد هسته‌ها و رشته‌های پردازشی است. پردازنده‌های سروری اغلب تعداد هسته‌های بیشتری دارند؛ به‌عنوان مثال AMD EPYC 9654 دارای ۹۶ هسته است، درحالی‌که یک پردازنده رده‌بالای معمولی مانند Intel Core i9-14900K حداکثر ۲۴ هسته دارد. تعداد هسته بیشتر به سرورها امکان می‌دهد تعداد زیادی ماشین مجازی را به‌صورت هم‌زمان اجرا کنند، درحالی‌که پردازنده‌های معمولی برای محیط‌هایی با بار پردازشی سبک‌تر طراحی شده‌اند.

یکی دیگر از تفاوت‌های کلیدی این دو دسته پشتیبانی از حافظه رم و فناوری‌های آن است. پردازنده‌های سروری از حافظه‌های ECC (Error-Correcting Code) پشتیبانی می‌کنند که قابلیت تصحیح خطا دارند و در محیط‌های حساس که پایداری سیستم بسیار مهم است، عملکرد بهتری ارائه می‌دهند. همچنین پردازنده‌های سروری قادر به پشتیبانی از ظرفیت‌های بسیار بالاتری از رم هستند، برای مثال برخی از مدل‌های Intel Xeon و AMD EPYC امکان استفاده از ۴ ترابایت حافظه DDR5 را دارند، درحالی‌که پردازنده‌های معمولی به حداکثر ۱۹۲ گیگابایت حافظه محدود می‌شوند.

از نظر فناوری‌های مجازی‌سازی پردازنده‌های سروری به قابلیت‌های پیشرفته‌ای مانند Intel VT-d، VT-x، SR-IOV و AMD-V مجهز هستند که تأخیر ورودی/خروجی را کاهش داده و امکان تخصیص بهتر منابع را در محیط‌های مجازی فراهم می‌کنند. در پردازنده‌های معمولی نیز این فناوری‌ها وجود دارند، اما عملکرد آن‌ها در مقایسه با نسخه‌های سروری محدودتر است.

یکی دیگر از ویژگی‌های متمایز پردازنده‌های سروری، پشتیبانی از چندین سوکت پردازشی (Multi-Socket Configurations) است. برخی از پردازنده‌های سروری می‌توانند روی مادربردهایی با چندین پردازنده کار کنند، به این معنی که می‌توان دو یا چند پردازنده را به‌طور همزمان روی یک سیستم اجرا کرد. چنین قابلیتی در پردازنده‌های معمولی وجود ندارد و مادربردهای آن‌ها تنها از یک پردازنده پشتیبانی می‌کنند.

مصرف انرژی و خنک‌سازی نیز یکی دیگر از تفاوت‌های مهم است. پردازنده‌های سروری دارای TDP (Thermal Design Power) بالاتری هستند، زیرا برای پردازش‌های سنگین طراحی شده‌اند و نیاز به سیستم‌های خنک‌کننده حرفه‌ای دارند. در مقابل پردازنده‌های معمولی بهینه‌تر بوده و نیاز به سیستم‌های خنک‌کنندگی ساده‌تری دارند.

در مجموع پردازنده‌های سروری برای دیتاسنترها، سیستم‌های ابری و محیط‌هایی که نیاز به پردازش‌های سنگین و پایدار دارند گزینه ایده‌آلی محسوب می‌شوند. از سوی دیگر پردازنده‌های معمولی برای کاربردهای سبک‌تر و مصارف شخصی مناسب‌ترند، اما در شرایطی که نیاز به مجازی‌سازی محدود باشد می‌توانند عملکرد مطلوبی ارائه دهند.

راهنمای خرید cpu برای مجازی‌سازی؛ کدام گزینه برای شما مناسب‌تر است؟

انتخاب بهترین پردازنده برای مجازی‌سازی نیازمند توجه به فاکتورهایی مانند تعداد هسته‌ها، پشتیبانی از فناوری‌های مجازی‌سازی، مصرف انرژی و ظرفیت رم است. برای کاربران خانگی و حرفه‌ای پردازنده‌های Intel Core i9 و AMD Ryzen 9 گزینه‌های قدرتمندی محسوب می‌شوند، درحالی‌که برای محیط‌های سازمانی و دیتاسنترها پردازنده‌های Intel Xeon و AMD EPYC عملکرد بهتری ارائه می‌دهند.

اگر قصد خرید پردازنده سرور برای مجازی‌سازی حرفه‌ای را دارید، باید مدل‌هایی را انتخاب کنید که از فناوری‌های پیشرفته مانند VT-x، VT-d و AMD-V پشتیبانی کنند و همچنین دارای قابلیت مدیریت منابع پردازشی بهینه باشند. برای اجرای ماشین‌های مجازی متعدد و حفظ عملکرد پایدار، استفاده از پردازنده‌های سروری که از حافظه ECC و چند سوکت پردازشی پشتیبانی می‌کنند توصیه می‌شود. علاوه بر انتخاب پردازنده مناسب، نوع سروری که در اختیار دارید نیز تاثیر زیادی بر عملکرد مجازی‌سازی دارد. اگر دنبال خرید سرور HP برای مجازی‌سازی هستید، مدل‌هایی مانند سرور HPE ProLiant DL380 Gen10 که دارای پردازنده‌های قدرتمند Intel Xeon هستند، می‌توانند گزینه‌ای ایده‌آل برای ایجاد زیرساخت پایدار و قدرتمند باشند. در نهایت برای دستیابی به بهترین نتیجه، باید نیازهای خاص خود را مشخص کرده و متناسب با آن سخت‌افزار مناسب را انتخاب کنید.

خرید سرور hp در فروشگاه فالنیک

فروش سرور hp در فالنیک با گارانتی معتبر و مشاوره رایگان تخصصی انجام می‌شود. برای اطلاع از قیمت سرور hp و خرید سرور hp از فروشگاه فالنیک دیدن کنید.

خرید سرور hpتماس تلفنی