ساده‌ترین توصیفی که برای رایانش ابری می‌توان ارائه کرد عبارت است از مکانیزم ذخیره‌سازی و دسترسی به داده‌ها و برنامه‌های کاربردی که روی بستر اینترنت میزبانی شده‌اند. دسترسی به این منابع از هر مکان جغرافیایی امکان‌پذیر بوده و مانند روش‌های قدیمی محدود به هارد دیسک‌های سنتی نیست. رایانش ابری، یک پارادیوم محاسباتی مقرون به صرفه است که دسترسی به اطلاعات و توان پردازشی ابرکامپیوترها را با استفاده از یک مرورگر اینترنتی در اختیار کاربران قرار می‌دهد. رایانش اینترنت محور با هدف دسترسی بلادرنگ به منابع گسترش‌پذیر از طریق یک مرورگر وب و بر پایه شبکه‌های ارتباطی مثل اینترنت انجام میشود. در این روش، مشتریان بدون آن‌که اطلاعی از این موضوع داشته باشند که فراهم کننده این سرویس‌ها چگونه از زیرساخت‌های فناوری برای ارائه خدمات استفاده میکند براساس توافق‌نامه سطح خدمات (SLA) به منابع و سرویس‌ها موردنیاز دسترسی پیدا می‌کنند. آمارها نشان می‌دهند، رایانش ابری به‌طرز چشم‌گیری مورد توجه سازمانها قرار گرفته و حتی این ظرفیت را دارد تا در چند سال آینده باعث کاهش فروش محصولات زیر بنایی فناوری اطلاعات در حوزه شبکه شود. این میزان محبوبیت و استقبال نزد شرکت‌هایی در ابعاد کوچک و متوسط (SMEs) بیش از شرکت‌های بزرگ است. خرید سرور مناسب یکی از راه‌ها برای ارائه خدمات رایانش ابری است.
- پارادیوم‌های رایانشی
- معماری کلاود
- چرا ما نیازمند رایانش ابری هستیم؟
- ابر عمومی چیست؟
- ابر عمومی چگونه کار میکند؟
- مهاجرت
- معماری ابر عمومی
- نرم‌افزار به عنوان سرویس Software as a Service
- پلتفرم به عنوان سرویس Platform as a Service (PaaS)
- زیرساخت به عنوان سرویس Infrastructure as a Service (IaaS)
پارادیوم‌های رایانشی
بارگذاری سرویس‌ها در رایانش ابری به شکل پویا انجام میشود و به محض این‌که مدت زمان اجاره به تمام برسد، کاربر دیگر به سرویس‌ها دسترسی نخواهد داشت، مگر آن‌که اشتراک خود را تمدید کند. رایانش ابری سعی دارد، محاسبات را از رویکرد محلی و دستگاه‌های منفرد به قالب توزیع شده، مجازی و همراه با مقیاس‌پذیر منابع سوق دهد. رایانش ابری برای متمایز ساختن خود از پارادیوم‌های رایانشی مختلف بر جنبه‌های زیر تأکید دارد:
On-demand Service: محاسبات ابری منابع و سرویس‌ها را براساس تقاضای کاربران در اختیار آنها قرار می‌دهند. کاربران این توانایی را دارند تا محیط محاسباتی را بنا به نیاز خود سفارشی یا شخصی کنند.
QoS guaranteed offer: محیط‌های محاسباتی، کیفیت سرویس‌های رایانش ابری را ضمانت می‌کنند. این سرویس‌ها تضمین می‌کنند کارایی سخت‌افزارهایی مانند پردازنده‌ها (سرعت)، پهنای باند ورودی/خروجی و اندازه حافظه مشکل خاصی برای کاربران به وجود نیاورند. به بیان دقیق‌تر، کاربر متناسب با نیاز خود به این مؤلفه‌های سخت‌افزاری دسترسی خواهد داشت.
Autonomous System: رایانش ابری را می‌توان یک سیستم مستقل در نظر گرفت که به صورت مدیریت شده و به شکل شفاف در اختیار کاربران قرار می‌گیرد. سخت‌افزار، نرم‌افزار و داده‌های میزبانی شده در ابر برای آن‌که به شکل یک پلتفرم واحد در اختیار کاربر قرار بگیرند، به‌طور خودکار پیکربندی، هماهنگ و تجمیع می‌شوند.
برای مطالعه بیشتر در خصوص استقرار ابری خواندن مقاله آموزش Cloud+: استقرار ابری، مدل مسئولیت مشترک و مدیریت تغییرات در ابر چه مفاهیمی هستند؟ پیشنهاد میشود.
Scalability: گسترش‌پذیری و انعطاف‌پذیر بودن از مهم‌ترین ویژگی‌های رایانش ابری است. مقیاس سرویس‌های کلاود و پلتفرم‌های محاسباتی که توسط رایانش ابری پیشنهاد می‌شوند، می‌توانند به لحاظ جغرافیایی، کارایی سخت‌افزاری و پیکربندی نرم‌افزاری بدون هیچ‌گونه نگرانی گسترش پیدا کنند. پلتفرم‌های محاسباتی باید به‌طور بالقوه انعطاف‌پذیری بالایی داشته باشند تا بتوانند به بهترین شکل با نیازهای طیف گسترده‌ای از کاربران تطبیق پیدا کنند. معماری کلاود و آناتومی کلاود دو مقوله جدا از هم هستند. آناتومی کلاود سعی میکند به زبان ساده ساختار کلاود را توصیف کند. در آناتومی کلاود ما اشاره‌ای به هیچ وابستگی نداریم که این فناوری بر مبنای آن کار میکند شکل زیر ساختار پارادیوم کلاود را نشان می‌دهد. به‌طور کلی کلاود بر مبنای پنج مؤلفه زیر پدید می‌آید:
Application: لایه کاربردی در رأس قرار دارد. در این لایه هر برنامه‌ای قابلیت اجرا شدن دارد.
Platform: این مؤلفه شامل بسترهایی است که مسئولیت اجرای برنامه‌های کاربردی را بر عهده دارند. این بستر مابین زیرساخت و لایه کاربردی قرار می‌گیرد.
Infrastructure: زیرساخت شامل منابعی است که مؤلفه‌های مختلف با آن کار می‌کنند. زیرساخت قابلیت‌های محاسباتی در اختیار کاربران قرار می‌دهد.
Virtualization: مجازی‌سازی فرآیند ساخت مؤلفه‌های منطقی از منابع موجود فیزیکی است. مؤلفه‌های منطقی به صورت ایزوله و جدا از زیرساخت هستند.
Physical hardware: سخت‌افزار فیزیکی توسط سرور و واحد ذخیره‌سازی ارائه میشود.
برای راه‌اندازی سیستم شبکه می‌توانید قیمت سرور hp را از طریق لینک استعلام کنید. خواندن مقاله توانمندی‌های سرور‌های نسل ۱۰ اچ پی در رایانش ابری نیز مفید خواهد بود.
معماری کلاود
بسیاری از محققان و سازمانها اقدام به ارائه یک معماری واحد برای رایانش ابری کردهاند. در این معماری، کل سیستم میتواند در یک پشته مرکزی و مدیریتی تقسیم شود. در پشته مرکزی سه لایه منبع، پلتفرم و برنامه کاربردی قرار دارد. لایه منبع یک لایه زیرساختی بوده که از مجموع محاسبات فیزیکی و مجازی و منابع شبکه و ذخیرهساز ایجاد میشود. لایه پلتفرم (بستر) پیچیدهترین بخش است که خود میتواند در زیرلایههای متعددی تقسیم شود.
یک چهارچوب محاسباتی که وظیفه مدیریت بر تراکنش‌ها یا زمان‌بندی وظایف را برعهده دارد. یک زیرلایه ذخیرهساز، قابلیت ذخیره‌سازی نامحدود را ارائه میکند. در مجموع لایه کاربردی همراه با دیگر مؤلفه‌های سرور از منطق رایج برنامه‌های کاربردی پشتیبانی میکند. البته این لایه قبل از آن‌که به تقاضا‌ها واکنش نشان دهد، ابتدا اطمینان حاصل میکند، آیا سیستم از انعطاف‌پذیری درستی برای رسیدگی به درخواست‌ها پشتیبانی میکند و همچنین هیچ مؤلفه‌ای در زمان سرویس‌دهی، زیرساخت را با چالش جدی روبرو نکند. شکل زیر معماری کلاود را آن‌گونه که بیان شد، نشان می‌دهد.
چرا ما نیازمند رایانش ابری هستیم؟
اولین و اصلیترین دلیلی که نیاز ما به رایانش ابری را بیشتر میکند، سهولت استفاده و قابلیت اطمینان این فناوری است. اگر در گذشته به فایلی نیاز داشتیم همواره باید فایل خود را روی یک رسانه قابل حمل همچون حافظههای فلش قرار میدادیم. امروزه با استفاده از سرویسهایی مبتنی بر ابر عمومی مثل دراپ باکس این اطمینان را داریم که فایلهای ما روی هر کامپیوتری در دسترس قرار دارند.
دومین دلیل به سهولت اشتراک‌گذاری ساده فایل‌ها با همکاران و به‌ویژه کار گروهی از طریق وب باز می‌گردد. سومین عامل محبوبیت کلاود در قدرت بالای این فناوری در رویارویی با خرابی فایل‌ها مستتر است. تنها عاملی که باعث میشود بعضی از شرکت‌ها تمایل چندانی برای مهاجرت به سمت کلاود نداشته باشند، امنیت است. همانند هر فناوری آنلاین دیگری همواره یک سری مخاطرات پیرامون رایانش ابری قرار دارد. اما با استفاده از مکانیزم‌های محافظتی ایمن همچون دیوارهای آتش وب محور امکان کاستن از این مخاطرات وجود دارد.
ابر عمومی چیست؟
ابر عمومی (Cloud Computing) پلتفرمی است که از مدل استاندارد رایانش ابری برای در دسترس قرار دادن منابع مانند ماشین‌های مجازی، برنامه‌ها یا ذخیره‌سازی از راه دور کاربران استفاده میکند. خدمات ابر عمومی ممکن است رایگان یا بر مبنای انواع طرح‌های قیمت‌گذاری اشتراکی یا درخواستی، از جمله مدل پرداخت به‌ازای استفاده، ارائه شوند. قابل تشخیص‌ترین مدل حاکم بر دنیای رایانش ابری، مدل رایانش ابر عمومی است که مسئولیت سرویس‌دهی به طیف گسترده‌ای از کاربران را بر عهده دارد. سرویس‌های رایانش عمومی در قالب سرویس‌های ابری در یک محیط مجازی که از تلفیق و به اشتراک‌گذاری منابع فیزیکی ایجاد شده، از طریق شبکه‌های عمومی همچون اینترنت در اختیار کاربران قرار می‌گیرد.
ابرهای عمومی را تا حدودی می‌توان نقطه مقابل ابرهای اختصاصی دانست که عمدتاً مورد استفاده یک سازمان قرار دارند. با این حال ابرهای عمومی توانایی ارائه سرویس به چند کلاینت را با استفاده زیر ساخت‌های یکسان اشتراکی دارند. ابرهای عمومی عمدتاً توسط بخش‌های مختلف جامعه همچون کسب و کارها، دانشگاه‌ها، سازمان‌های دولتی یا ترکیبی از موارد فوق مدیریت می‌شوند. از ویژگی‌های ابر عمومی باید به مقرون‌به‌صرفه بودن، گسترش‌پذیری همگانی، قابلیت اطمینان، انعطاف‌پذیری و عدم وابستگی مکانی اشاره کرد.
مزایای اصلی ابر عمومی به شرح زیر است:
- کاهش نیاز سازمانها به سرمایه‌گذاری و حفظ منابع IT در محل سازمانی.
- مقیاس‌پذیری متناسب با پاسخ‌گویی به حجم کاری و نیازهای کاربری.
- استفاده بهینه از منابع، زیرا مشتریان فقط برای آن چیزی که از آن استفاده می‌کنند، هزینه می‌کنند.
ابر عمومی چگونه کار میکند؟
ابر عمومی یک رویکرد جایگزین برای معماری‌های سنتی فناوری اطلاعات درون سازمانی است. در مدل اولیه محاسبات ابری عمومی، یک ارائه‌دهنده شخص ثالث منابع فناوری اطلاعات مقیاس‌پذیر و درخواستی را میزبانی میکند و آنها را از طریق یک کانال ارتباطی چه از طریق اینترنت عمومی یا یک شبکه اختصاصی به کاربران تحویل می‌دهد.
مدل ابر عمومی شامل فن‌آوری‌ها، قابلیت‌ها و ویژگی‌های مختلف است. یک ابر عمومی در هسته خود از ویژگی‌های کلیدی زیر تشکیل شده است:
محاسبات بر اساس تقاضا و ارائه خدمات سلف سرویس (on-demand computing and self-service provisioning)
تجمیع منابع (resource pooling)
مقیاس‌پذیری و کشش سریع (scalability and rapid elasticity)
قیمت‌گذاری پرداخت به‌ازای استفاده (pay-per use pricing)
خدمات اندازه‌گیری شده (measured service)
انعطاف‌پذیری و دسترسپذیری (resiliency and availability)
امنیت (security)
ارائه‌دهنده عمومی ابر زیرساخت مورد نیاز برای میزبانی و استقرار بارهای کاری در ابر را فراهم میکند. همچنین، ابزارها و خدماتی را برای کمک به مشتریان در مدیریت برنامه‌های ابری مانند ذخیره‌سازی داده‌ها، تامین امنیت و نظارت ارائه می‌دهد.
هنگام انتخاب ارائه‌دهنده، سازمانها می‌توانند یک ارائه‌دهنده بزرگ و عمومی مثل AWS، Microsoft Azure یا Google Cloud Platform (GCP) یا ارائه‌دهنده کوچک‌تر را انتخاب کنند. ارائه‌دهندگان ابر عمومی گزینه‌های مشترک مثل دسترسپذیری و ادغام گسترده را ارائه می‌دهند. همچنین، بیشتر آنها به مشتریان خود اجازه می‌دهند، زیرساخت را متناسب با نیاز کاری خود سفارشی کنند. در مقاله تفاوت رایانش ابر عمومی و خصوصی چیست و چه مزایایی دارند؟ به صورت کامل با این مفاهیم و همچنین انتخاب درست یکی از این دو فضا آشنا می‌شوید.
مهاجرت
عوامل بی‌شماری باعث می‌شوند کسب‌وکارها از زیرساخت داخلی به ابر عمومی مهاجرت کنند. برخی از سازمانها فعالیت‌های تجاری گسترده‌ای دارند که بارهای کاری متنوعی را تولید می‌کنند که یک مراکز داده سنتی قادر به سرویس‌دهی به این مدل فعالیت‌ها نیست. به علاوه هزینه خرید اولیه، تعمیر و نگهداری زیادی به سازمان تحمیل می‌کنند و مهم‌تر آن‌که برای پیاده‌سازی اصل افزونگی در ارتباط با زیرساخت‌ها باز هم باید بودجه قابل توجهی کنار گذاشته شود.
پس از انتخاب ارائه‌دهنده، تیم فناوری اطلاعات باید یک روش انتقال به ابر را برای انتقال داده‌ها به زیرساخت‌های ابری انتخاب کند. انتقال آفلاین به متخصصان فناوری اطلاعات نیاز دارد که داده‌های محلی را روی یک دستگاه قابل حمل کپی کرده و سخت‌افزار را به صورت فیزیکی به ارائه‌دهنده ابر تحویل دهند. انتقال آنلاین داده‌ها از طریق اینترنت عمومی یا سرویس شبکه یک ارائه‌دهنده ابری گزینه مرسوم‌تری است، اما سرعت کمتری نسبت به حالت آفلاین دارد.
هنگامی که قرار است حجم قابل توجهی از داده‌ها ارسال شوند، انتقال آفلاین سریع‌تر و کم هزینه‌تر است. انتقال آنلاین برای سازمان‌هایی مناسب است که حجم زیادی از داده را انتقال نمی‌دهند.
سازمان‌هایی که برنامه‌های کاربردی موجود در سازمان را به فضای ابری انتقال می‌دهند، برای این منظور چند گزینه در اختیار آنها قرار دارد. یک روش رایج lift-and-shift است، به این صورت که برنامه به همان شکلی که هست، بدون هیچ گونه طراحی مجدد به ابر منتقل پیدا میکند. این رویکرد سریع است، اما معایبی دارد. برنامه ممکن است به‌درستی در معماری ابری کار نکند و ممکن است هزینه بیشتری نسبت به زمانی که در محل قرار دارد به سازمان تحمیل کند. از طرف دیگر، تیم‌های فناوری اطلاعات می‌توانند برنامه‌های کاربردی درون سازمانی را قبل از مهاجرت بازبینی کنند که به آن رفکتورینگ (Refactoring) می‌گویند. روش فوق به زمان و برنامه‌ریزی بیشتری نیاز دارد، اما تضمین میکند که برنامه به طور موثر در فضای ابری کار خواهد کرد. گزینه دیگر این است که به طور کامل برنامه برای زیرساخت ابری بازنویسی شود.
فارغ از هر استراتژی که انتخاب کنید، طیف وسیعی از ابزارهای مهاجرت بومی و شخص ثالث وجود دارد که به شما در مدیریت انتقال به ابر عمومی کمک میکند.
معماری ابر عمومی
ابر عمومی یک محیط کاملاً مجازی است که برای انتقال داده‌ها به اتصال شبکه با پهنای باند بالا متکی است. برای این منظور، ارائه‌دهندگان یک معماری چند مستأجری دارند که به کاربران یا مستأجران امکان می‌دهد، بارهای کاری را روی زیرساخت‌های مشترک اجرا و از منابع محاسباتی یکسانی استفاده کنند. داده‌های مستأجران در ابر عمومی به طور منطقی جدا شده‌اند و متمایز از داده‌های دیگر مستأجران هستند.
ارائه‌دهندگان رایانش ابری، خدمات ابری را در مکان‌های منطقی ایزوله در مناطق ابر عمومی (public cloud regions) اجرا می‌کنند. این مکان‌ها، نواحی دسترسپذیری (availability zones) نام دارند و معمولاً از دو یا چند مرکز داده فیزیکی متصل و در دسترس تشکیل شده‌اند.
سازمانها نواحی دسترسپذیری را براساس انطباق و نزدیکی به کاربران نهایی پیشنهاد می‌کنند. منابع ابری را می‌توان در نواحی دسترسپذیری چندگانه با هدف دستیابی به افزونگی و پیشگیری از بروز مشکل عدم دسترسی به زیرساخت توزیع کرد. معماری ابر عمومی را می‌توان براساس مدل سرویس به گروه‌های زیر تقسیم کرد.
نرم‌افزار به عنوان سرویس Software as a Service
SaaS یک مدل توزیع نرم‌افزار و توصیف‌کننده هر سرویس ابری است که در آن مصرف‌کنندگان از طریق اینترنت توانایی دسترسی به برنامه‌های کاربردی را دارند. در این مدل برنامه‌ها در فضای ابری میزبانی شده و برای طیف گسترده‌ای از وظایف شخصی یا سازمانی مورد استفاده قرار می‌گیرند. گوگل، توییتر، فیس‌بوک و… همگی مثال‌های روشنی از SaaS هستند. کاربران برای آن‌که به این سرویس‌ها دسترسی داشته و بتوانند از آنها استفاده کنند، به دستگاهی نیاز دارند که توانایی اتصال به اینترنت را داشته باشد. کاربران سازمانها نیز از برنامه‌های کاربردی میزبانی شده روی این سرویس برای انجام کارهای روزمره مثل صدور صورت‌حساب، دنبال کردن فرآیند فروش، برنامه‌ریزی و… استفاده می‌کنند.
مدل SaaS اغلب اشاره به الگوی نرم‌افزار بر‌حسب تقاضا دارد و هدفش این است که کاربران به جای خرید نرم‌افزار از این مدل استفاده کنند. در مدل رایج، شما باید نرم‌افزارهای سنتی را خریداری کرده و آنها را روی کامپیوتر خود نصب کنید. شیوه سنتی مشکلات خاص خود را دارد، به‌طور مثال، لایسنس نرم‌افزار ممکن است برای تعداد محدودی از کاربران یا دستگاه‌ها که نرم‌افزار روی آن مستقر میشود، قابل استفاده باشد. کاربران “نرم‌افزار به عنوان سرویس” در قالب پرداخت یک حق اشتراک معمولًا ماهیانه به جای پرداخت هزینه کامل خرید یک نرم‌افزار از محصول مورد نیاز خود استفاده می‌کنند.
مزیت استفاده روش فوق این است که نرم‌افزارها به صورت آنلاین در اختیار کاربران قرار گرفته و فایلهای کاربران به جای آن‌که در کامپیوتر شخصی ذخیره شود در فضای ابری قرار می‌گیرد. از جمله مزایای SaaS می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- عدم نیاز به پرداخت هزینه اضافی برای سخت‌افزارها
- عدم نیاز به پیکربندی اولیه
- پرداخت در مقابل چیزی که از آن استفاده می‌کنید
- به‌روزرسانی‌های خودکار
- مقیاس‌پذیری ساده
- دسترسی از هر مکان
- قابلیت استفاده از دستگاه‌های مختلف
- سفارشی‌سازی برنامه‌های کاربردی
روشن‌ترین مثالی که در ارتباط با مدل SaaS می‌توان به آن اشاره کرد، نسخه تجاری آفیس مایکروسافت (Microsoft 365) است.
پلتفرم به عنوان سرویس Platform as a Service (PaaS)
PaaS پارادایمی برای استقرار سیستم‌عامل و سرویس‌های وابسته به آن (از قبیل ابزارهای CASE، محیط‌های توسعه یکپارچه IDE برای توسعه نرم‌افزارها) است که مصرف‌کننده بدون آن‌که نیازی به دانلود یا نصب ابزارها داشته باشد، قادر به استفاده از آنها است. PaaS بستر و محیطی را فراهم میکند، که به طراحان اجازه می‌دهد، برنامه‌ها و سرویس‌های خود را با اتکا بر اینترنت تولید کنند. سرویس‌های PaaS در فضای ابری میزبانی شده و از طریق مرورگر کاربران در اختیار آنها قرار می‌گیرد.
«زیرساخت به عنوان سرویس» به کاربران اجازه ساخت برنامه‌های کاربردی و بهره‌مندی از ابزارهای تولید شده توسط فراهم کننده محصول را می‌دهد. این سرویس‌ها شامل پیکربندی‌های از پیش ساخته شده‌ای هستند که مصرف کنندگان با پرداخت حق اشتراک، براساس نیازهای خود ویژگی‌هایی را انتخاب می‌کنند. زیرساخت و برنامه‌های کاربردی همگی توسط ارائه‌دهنده مدیریت و پشتیبانی می‌شوند. این سرویس‌ها به‌طور منظم به‌روزرسانی شده، ویژگی‌های موجود آنها ارتقا پیدا کرده و همواره ویژگی‌های جدیدی به آنها افزوده میشود.
این سرویس‌ها عمدتاً بر مبنای حق اشتراکی که از سوی کاربر پرداخت میشود، عمل می‌کنند. از جمله مزایای PaaS می‌توان به امنیت، سازگاری، همکاری گروهی تیم‌های مختلف، انعطاف‌پذیری و عدم نیاز به سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های فیزیکی اشاره کرد.
زیرساخت به عنوان سرویس Infrastructure as a Service (IaaS)
IaaS همانند دو سرویس دیگر دسترسی به منابع محاسباتی را در محیط مجازی امکان‌پذیری می‌سازد. این منابع معمولاً از طریق یک ارتباط عمومی همچون اینترنت در دسترس قرار می‌گیرند. IaaS تغییری را در شیوه استفاده از محاسبات، ذخیره‌سازی و شبکه‌بندی به وجود می آورد.
در مراکز داده سنتی، قدرت محاسباتی با دسترسی فیزیکی به زیرساخت‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت. IaaS شیوه محاسبات را از زیرساخت فیزیکی به زیرساخت مجازی تغییر داد. IaaS محاسبات مجازی، ذخیره‌سازی و منابع شبکه را با انتزاعی کردن منابع فیزیکی امکان‌پذیر میکند. فناوری مجازی‌ساز به منظور مجازی‌سازی منابع مورد استفاده قرار می‌گیرد.
همه منابع مجازی به ماشین مجازی (VMs) تخصیص داده می‌شوند. این ماشین‌ها توسط ارائه‌دهنده سرویس پیکربندی می‌شوند. کاربران نهایی یا معماران فناوری اطلاعات از منابع زیرساختی در قالب ماشین مجازی استفاده می‌کنند. در این مدل مصرف کننده این توانایی را دارد تا نرم‌افزار یا سیستم‌عامل مورد نیاز خود را روی این سرویس قرار داده و اجرا کند. هر چند در این مدل مصرف کننده نمی‌تواند مدیریت یا کنترلی روی زیرساخت اعمال کند، اما روی عناصر دیگری همچون برنامه کاربردی، فضای ذخیره‌سازی و مواردی از این دست اشراف دارد.
از جمله مزایای این مدل می‌توان به زیرساخت‌های سازمانی، میزبانی ابری، مرکز داده مجازی (Virtual Data Centers)، قابلیت اطمینان، عدم وابستگی مکانی، امنیت فیزیکی مکانی دیتاسنترها، مقرون به صرفه بودن و عدم اثرگذاری خرابی بر روند سرویس‌دهی اشاره کرد. شکل زیر تفاوت‌های این مدل‌ها را نشان می‌دهد.
مدل خدمات تعیین میکند که کاربر چقدر کنترل بر جنبه‌های خاصی از ابر دارد. در استقرار IaaS، مشتریان ابری ماشین‌های مجازی را ایجاد وسیستم عامل‌ها را نصب می‌کنند و همچنین پیکربندی‌های شبکه ابری را مدیریت می‌کنند. اما در مدل‌های PaaS و SaaS، معماری شبکه ابری به طور کامل توسط ارائه‌دهنده مدیریت میشود.
علاوه بر سه مدل خدمات اصلی، یک مدل عملکرد به عنوان یک سرویس، زیرساخت‌ها و منابع ابری را بیشتر خلاصه‌سازی و انتزاعی میکند. این رویکرد به ویژه برای مشتریانی که فعالیت‌های آنها مبتنی بر میکرو سرویس است، مفید است. رویکرد فوق مبتنی بر محاسبات بدون سرور است، مکانیزمی که بارهای کاری را به مؤلفه‌ها و منابع کوچک و رویداد محور تقسیم میکند و کد را بدون نیاز به ایجاد و مدیریت ماشین‌های مجازی اجرا میکند. مکانیزم فوق به سازمانها امکان می‌دهد که وظایف مبتنی بر کد را در صورت درخواست اجرا کنند. در این روش، مؤلفه‌ها فقط تا زمانی وجود دارند که وظیفه اختصاص داده شده را اجرا می‌کنند. در این مدل، ارائه‌دهنده تعمیر و نگهداری سرور زیربنایی را بر عهده دارد.
همچنین، سازمانها می‌توانند یک ارائه‌دهنده سرویس ذخیره‌سازی (storage-as-a-service) را به‌عنوان یک سرویس‌دهنده ابر عمومی انتخاب کنند. ارائه‌دهنده یک پلتفرم ذخیره‌سازی را همراه با سرویسهایی مثل ذخیره‌سازی bare metal، ذخیره‌سازی شی محور و برنامه‌های پشتیبان‌گیری و بایگانی از اطلاعات در اختیار مصرف‌کننده قرار می‌دهد. در شماره بعد، مبحث ابر عمومی را ادامه خواهیم داد.
درود
مزایای رایانش ابری چه مواردی ست؟
سلام دوست عزیز
در مقاله زیر به مرایای رایانش ابری و انواع آن را پرداخته‌ایم. مطالعه ان را از دست ندهید:
رایانش ابری