رایانش ابری به معنای دسترسی به منابعی است که خارج از سازمان قرار دارند. اکنون این سوال مطرح میشود که چگونه میتوان به مرکز داده ابری راه دور به روشی قابل اعتماد و ایمن متصل شد و هنگام انتقال برنامه‌های تجاری به ابر به چه نکاتی باید دقت کرد تا ارائه خدمات متوقف شود. در ادامه با فالنیک همراه باشید تا پاسخ سوالات خود را دریافت کنید.
- استخرها | مخازن شبکه (Network Pools)
- مخازن | استخرهای ذخیرهسازی (Storage Pools)
- کاربردهای سازمانی ابر
- مقیاس‌بندی و معماری سیستم‌های ابری بر اساس نیازها
- درک عملکرد ابر
- دسترسپذیری بالا در انجام عملیات
استخرها | مخازن شبکه (Network Pools)
ارائه‌دهندگان خدمات ابری می‌توانند منابع شبکه را تجمیع و مجازی‌سازی کنند. اگر اطلاع کمی در ارتباط با دنیای شبکه دارید، درک این جزئیات ممکن است کمی سخت باشد، بنابراین بهتر است کار را با مباحث آشنا آغاز کنیم. شبکه زیرساختی است که امکان برقراری ارتباط میان منابع محاسباتی مانند دو سرور یا یک کاربر نهایی و یک سرور را فراهم میکند. در فضای ابری دو سطح مختلف از شبکه‌سازی وجود دارد:
Underlay: شبکه زیربنایی (یا زیربنا) که از زیرساخت شبکه فیزیکی تشکیل شده است که به طور کامل توسط ارائه‌دهندگان خدمات ابری مدیریت میشود. شبکه‌ای که شما هیچ دسترسی به آن ندارید.
Overlay: ارائه‌دهنده ابر به مشتریان اجازه می‌دهد شبکه‌های مجازی را ایجاد و مدیریت کنند که در بالای شبکه اصلی ارائه‌دهنده اجرا میشوند. گاهی اوقات به آن‌ها شبکه‌های همپوشانی یا ابرهای خصوصی مجازی VPC (virtual private clouds) می‌گویند. شبکه مجازی همان چیزی است که شما با آن کار می‌کنید و منابع ابری خود را به آن متصل می‌کنید. VPC یک شبکه خصوصی و نرم‌افزار محور است که در فضای ابری وجود دارد.
شبکه مجازی حداقل شامل بلوکی از آدرس‌های IP خصوصی است که به ماشینهای مجازی و سایر منابع شبکه مانند سرورهای DNS و DHCP اختصاص داده میشود. شبکه مجازی می‌تواند میزبان‌های فیزیکی متعددی را شامل شود. یک ماشین مجازی که روی یک میزبان اجرا میشود، می‌تواند با ماشین مجازی دیگری که بر روی یک میزبان متفاوت دیگری اجرا میشود، ارتباط برقرار کند، گویی در یک زیرشبکه قرار دارند. شما میتوانید یک شبکه مجازی را به یک شبکه خارجی مانند اینترنت یا یک شبکه شرکتی از طریق شبکه خصوصی مجازی متصل کنید.
شبکه در فضای ابری کاملا متفاوت از آن چیزی است که در یک مرکز داده سنتی مشاهده یا با آن کار کرده‌اید. در یک مرکز داده، کارت رابط شبکه مجازی (vNIC) ماشین مجازی به یک سوئیچ مجازی (vSwitch) متصل میشود که با یک یا چند رابط فیزیکی شبکه در میزبان مرتبط است. در این‌جا، هر ماشین مجازی می‌تواند به یک شبکه مجازی محلی (VLAN) متفاوت که برای تقسیم بندی ترافیک تعریف شده است، متصل شود. در پارادایم سوئیچینگ مجازی، پیکربندی شبکه‌های ماشینهای مجازی عمدتا به شیوه دستی انجام میشود. از این‌رو، پیکربندی شبکه نسبتا ثابت است. این عدم انعطاف‌پذیری به دلیل محدودیت‌های اترنت است. چنین شبکه‌هایی حداکثر توانایی خدمت‌رسانی به یک میلیون دستگاه را دارند برای پاسخ‌گویی به نیازهای یک مرکز داده طراحی شده‌است، اما برای ارائه‌دهنده ابری که ممکن است نیاز به پشتیبانی از صدها میلیون ماشین مجازی داشته باشند، محدودیت فوق جدی است.
اگر برنامه‌ای دارید که مبتنی بر الگوی پیام‌های همه‌پخشی اترنت است، نباید آن را به فضای ابری انتقال دهید. با توجه به این‌که پیام‌های همه‌پخشی اترنت سد راه مقیاس‌پذیری در فضای ابری هستند، از این‌رو ارائه‌دهندگان ابر به طور معمول از آن‌ها پشتیبانی نمیکنند.
وقتی یک شبکه مجازی در فضای ابری ایجاد می‌کنید، پلتفرم هماهنگ‌ساز سرویس‌های خدمات ابری، در پشت صحنه این جزییات را کنترل میکند. فرض کنید از دو ماشین مجازی متصل به یک شبکه مجازی استفاده می‌کنید. این ماشینهای مجازی ممکن است روی هاست‌های فیزیکی مختلف و حتی در مکان‌های جغرافیایی مختلف باشند، اما همچنان می‌توانند ارتباط برقرار کنند. نکته مهم در سناریو فوق این است که شما نیازی به دانستن جزییات مرتبط با زیرساخت شبکه اصلی ندارید. تنها کاری که باید انجام دهید این است که یک شبکه مجازی ایجاد و پیکربندی کنید و منابع خود را به آن متصل کنید. همان‌طور که نرم‌افزار هماهنگ‌سازی اختصاصی ارائه‌دهنده، به‌طور خودکار انتخاب میکند که روی چه سروری ماشینهای مجازی شما اجرا شود، به‌طور پویا اتصال دستگاه‌های موجود در شبکه‌های مجازی را نیز مدیریت میکند. این نمونه دیگری از اتوماسیونی است که رایانش ابری ارائه میکند.
مخازن | استخرهای ذخیرهسازی (Storage Pools)
اصطلاح ذخیرهسازی در باور عموم فایلهای ذخیره شده روی یک داریو است. زیرا کامپیوترهایی که روزانه از آن‌ها استفاده می‌کنیم، فایلها را به این صورت ذخیره میکنند. اما در فضای ابری با سه نوع مختلف ذخیرهسازی به شرح زیر روبرو هستیم:
ذخیرهسازی سطح بلوک (Block storage)
ذخیرهسازی سطح فایل/ شی (Object/file storage)
ذخیرهسازی سطح سیستم فایلی (Filesystem storage)
صرف‌نظر از نوع ذخیرهسازی، دادهها در فضای ابری در چند دستگاه فیزیکی که یک مخزن یا استخر ذخیرهسازی را تشکیل می‌دهند، تکثیر و کپی میشوند. توزیع دادهها در یک مخزن ذخیرهسازی به ارائه‌دهنده ابر اجازه می‌دهد بالاترین سرعت خواندن و نوشتن را در اختیار کاربران قرار دهد.
ذخیرهسازی سطح بلوک (Block Storage): مکانیزم فوق از معماری مشابه با حالتی که فایلها روی یک درایو ذخیرهسازی میشوند، استفاده میکند. دیسکهای مجازی (vDisks) ماشینهای مجازی برای ذخیره دادهها از ذخیرهسازی بلوک استفاده میکنند. در مرکز داده، شبکه منطقه ذخیرهسازی (SAN) مکانیزمی است که ذخیرهسازی سطح بلوک را ارائه میکند. SAN شامل مجموعهای از درایوها (هارد دیسکها یا حافظههای حالت جامد) است که دادهها را در سطح بلوکها ذخیره میکند. حتی درایو موجود در کامپیوتر شخصی شما دادهها را به این روش ذخیرهسازی میکند.
در فضای ابری به دلیل این‌که ماشینهای مجازی ممکن است از میزبانی به میزبان دیگر انتقال پیدا کنند، فضای ذخیرهسازی دائمی در اختیار ماشینهای مجازی متصل به میزبان قرار نمی‌گیرد. در دنیای رایانش ابری ذخیرهسازی سطح بلوک به نام ذخیرهسازی بلوک الاستیکی (elastic block storage) یا ذخیرهسازی بلوک حبابی (block blob storage) نامیده شود. اگر دقت کنید، همه این اصطلاحات به ماهیت انعطاف‌پذیر و انتزاعی ذخیرهسازی اشاره دارند.
برای تخصیص فضا از یک مخزن ذخیرهسازی بلوکی، یک ولوم ایجاد میشود تا کاربر بتواند آن را به عنوان یک دیسک مجازی به ماشین مجازی متصل کند، در ادامه، ارائه‌دهنده ابر به صورت پویا و خودکار میزبانی را برای دیسک مجازی انتخاب میکند. این میزبان از مخزن موجود در SAN انتخاب میشود. یکی از مزایای بزرگ ادغام فضای ذخیرهسازی این است که داده‌های شما در چند SAN فیزیکی ذخیره میشوند. در نتیجه، اگر یکی از کار بیفتد، ماشین مجازی شما می‌تواند بدون از دست دادن اطلاعات به کار خود ادامه دهد. هرچه فضای ذخیرهسازی سطح بلوک بیشتری به vDisk اختصاص پیدا کند، عملکرد بهبود پیدا میکند. زیرا تخصیص فضای ذخیرهسازی بیشتر به این معنا است که اطلاعات شما روی درایوهای فیزیکی بیشتری به شکل موازی نوشته و از آن خوانده میشوند.
اگرچه ذخیرهسازی سطح بلوک به طور معمول در زیرمجموعه مدل IaaS برای SAN در نظر گرفته میشود، اما برخی سرویس‌های PaaS نیز از آن استفاده میکنند. برخی از سرویس‌های پایگاه داده مدیریت شده SQL نیز از ذخیرهسازی سطح بلوک استفاده میکنند. اگرچه در بیشتر موارد ارائه‌دهنده ابر آن را مدیریت میکند، اما هنوز هم برخی از جنبه‌ها مثل ولوم، سرعت، اندازه و نوع درایو را کاربر انتخاب میکند.
ذخیرهسازی سطح شی/فایل (Object/File Storage): ذخیرهسازی شی/فایل فقط برای ذخیره فایلها طراحی شده است. شما میتوانید از مکانیزم ذخیرهسازی اشیا برای ذخیره هر فایلی با هر اندازهای استفاده کنید. مکانیزم فوق بیشتر برای پشتیبانگیری از فایلها استفاده میشود، اما میتوان از آن برای ذخیره داراییهای تحت وب مثل تصاویر، ویدیو، فایلهای HTML و اسناد PDF استفاده کرد. ذخیرهسازی شی/فایل برای ذخیره فایلهایی است که دائما تغییر نمیکنند، استفاده میشود، بنابراین اگرچه میتوانید از آن برای ذخیره یک نسخه پشتیبان از پایگاه داده استفاده کنید، اما برای ذخیره یک پایگاه داده زنده که به طور منظم اطلاعاتی روی آن نوشته میشود، مناسب نیست.
ارائه‌دهنده ابر چند رابط برای آپلود یا دانلود فایلها ارائه می‌دهد. به عنوان مثال، آن‌ها ممکن است به شما اجازه دهند فایلها را از طریق یک رابط وب، ابزار خط فرمان یا API انتقال دهید. آن‌ها ممکن است به شما اجازه دهند از HTTP برای دانلود فایلها استفاده کنید و یا اجازه می‌دهند از مکانیزم ذخیرهسازی اشیا به عنوان یک وب سرور ایستا استفاده کنید.
یکی از کاربردهای مهم ذخیرهسازی اشیا، در ارتباط با ذخیرهسازی اسنپ‌شات از ولوم‌های ذخیرهسازی بلوک الاستیکی است. وقتی یک اسنپ‌شات از ولوم ماشین مجازی برای کارهایی مثل پشتیبانگیری یا تکثیر تهیه می‌کنید، بسته به عملکرد ارائه‌دهنده ابر، ممکن است از معماری ذخیرهسازی مبتنی بر شی استفاده شود.
ذخیرهسازی سیستم فایلی (Filesystem Storage): ذخیرهسازی سیستم فایلی عملکردی مشابه با ذخیرهسازی شی/فایل دارد، زیرا هر دو برای ذخیرهسازی فایلها استفاده میشوند. ذخیرهسازی سیستم فایلی برای فایلهایی است که اغلب ماهیت تغییرپذیر دارند، مانند یک پایگاه داده زنده مورد استفاده قرار می‌گیرد. ذخیرهسازی سیستم فایلی گزینه محبوبی در ارتباط با برنامه‌هایی است که نیاز دارند به طور همزمان عملیات خواندن و نوشتن فایلها را انجام دهند.
در این‌جا، نحوه تعامل شما با مکانیزم ذخیرهسازی سیستم فایلی با ذخیرهسازی مبتنی بر اشیا متفاوت است. شما از طریق پروتکل‌های سیستم فایلی استاندارد شبکه مانند سیستم فایل شبکه‌ای (NFS) یا بلوک پیام سرور (SMB) به الگوی ذخیرهسازی سیستم فایلی دسترسی دارید. برای انجام این کار، باید سیستم عامل را به گونه‌ای پیکربندی کنید که سیستم فایل شبکه‌ای را به صورت ولوم نصب کند. در ادامه، سیستم عامل می‌تواند فرآیند خواندن و نوشتن به فایلها را مدیریت کند.
در بیشتر مراکز داده سرورهای اختصاصی فایل وجود دارد که دسترسی به فضای ذخیرهسازی فایل را از طریق پروتکل‌های SMB یا NFS، امکان‌پذیر میکنند. به طور معمول، اکثر ارائه‌دهندگان ابر این معماری را در قالب مدل SaaS ارائه می‌دهند.
کاربردهای سازمانی ابر
در ابر، درست مانند مرکز داده، روند نصب و استفاده از برنامه‌های کاربردی مستلزم رعایت یکسری اصول است. برنامه‌ها باید بهروزرسانی یا پیکربندی مجدد شوند و به مرور زمان برنامه‌های جدیدی به آن‌ها افزوده شده یا برخی از آن‌ها حذف شوند. این عملیات ممکن است تاثیر منفی روی عملکردهای تجاری داشته باشد. آزمایش قبل از اعمال هرگونه تغییری ضروری است. سازمان‌هایی که قصد استفاده از خدمات ابری را دارند، عملیات تجاری خود را به چهار بخش به شرح زیر تقسیم میکنند:
تولید (Production)
تضمین کیفیت/آزمایش (Quality assurance/test)
مرحله‌بندی (Staging)
توسعه (Development)
به عنوان کارشناس رایانش ابری باید به این نکته دقت کنید که بر اساس نیازهای سازمان میتوان تغییراتی در این تقسیم‌بندی اعمال کرد و برخی از بخش‌ها را با یکدیگر ادغام کرد. اصل مهم این است که از اطلاعات در برابر خرابی و سرقت محافظت کنید.
تولید (Production)
محیط‌های تولیدی میزبان اشاره به برنامه‌های کاربردی زنده‌ای دارند که سازمان روزانه برای انجام فعالیت‌های تجاری از آن‌ها استفاده میکند. این برنامه‌ها در حوزه‌هایی مثل مدیریت ایمیل‌ها، خدمات مشتری و غیره استفاده میشوند.
اگر از محیط‌های تولیدی چندگانه استفاده می‌کنید، بهروزرسانی یک فرآیند مهم تجاری خواهد بود. بسته به نوع برنامه کاربردی، ممکن است بخواهید به‌روزرسانی‌ها را فقط برای بخشی از کاربران اعمال کنید. اگر در حال افزون یک ویژگی جدید به یک برنامه وب هستید، میتوانید از متعادل‌سازی بار برای هدایت بخش کوچکی از کاربران (مثلاً 10 درصد) به نسخه به‌روز شده استفاده کنید در حالی که سایرین از نسخه قدیمی استفاده کنند. در این حالت، اگر مشکل پیش‌بینی‌نشده‌ای در نسخه به‌روزرسانی‌شده به وجود آید، تنها بر بخش محدودی از کاربران تاثیرگذار خواهد بود.
نمونه فوق، تنها یک مثال ساده بود و قابل استفاده در ارتباط با کاربردهای تجاری بزرگ و پیچیده نیست. اگر بهروزرسانی برنامه باعث تغییرات غیرقابل برگشت در یک پایگاه داده عظیم شود، رویکرد محتاطانه‌تری نیاز است. ممکن است لازم باشد یک کپی کامل از محیط تولیدی تهیه و بهروزرسانی را در کپی تهیه شده، آزمایش کنید. اگر همه چیز خوب پیش رفت، بهروزرسانی را در محیط اصلی اعمال کنید. در غیر اینصورت، محیط تولید فعلی دست نخورده و بدون مشکل در دسترس قرار دارد.
تضمین کیفیت/آزمایش (Quality Assurance/Test)
محیط‌های تست/تضمین کیفیت (QA) برای آزمایش بهروزرسانی نرم‌افزار یا اجرای برنامه‌های کاربردی جدید استفاده میشوند. محیط‌های تضمین کیفیت و آزمایش در تعامل با محیط‌های تولید مورد استفاده قرار می‌گیرند. برای این منظور باید داده‌های محیط تولید در محیط آزمایش/ تضمین کیفیت کپی شوند. اصل مهم در این زمینه این است که محیط‌ها به درستی از یکدیگر متمایز شده باشند.
ممکن است به دلیل وجود داده‌های حساس در محیط تولیدی، امکان کپی کامل آن‌ها به محیط‌های آزمایش و تضمین کیفیت وجود نداشته باشد. به همین دلیل، برخی از سازمان‌ها از داده‌های ساختگی که واقعی نیستند و شبیه به داده‌های محیط تولیدی هستند، استفاده میکنند.
Staging
محیط‌های مرحله‌بندی (Staging) برای تعریف یک سیستم قبل از عرضه به محیط تولیدی استفاده میشوند. در واقعیت، یک محیط مرحله‌بندی، پیش‌نمایشی از یک محیط جدی است.
توسعه (Development)
محیط‌های توسعه توسط توسعه‌دهندگان نرم‌افزار برای ساخت برنامه‌های کاربردی جدید استفاده میشود. سازمان‌هایی که حوزه کاری آن‌ها مرتبط با توسعه نرم‌افزار نیست، ممکن است به یک محیط توسعه اختصاصی نیاز نداشته باشند.
مقیاس‌بندی و معماری سیستم‌های ابری بر اساس نیازها
یکی از مزایای اصلی رایانش ابری این است که منابع بر اساس تقاضا در دسترس قرار می‌گیرند و به شما این امکان را می‌دهند تنها از ظرفیت محاسباتی که به آن نیاز دارید، استفاده کنید و هزینه مربوطه را بپردازید. رویکرد فوق، یک جایگزین مقرون به صرفه نسبت به خرید سرورهای گران‌قیمت آماده به کاری است که شاید هیچ‌گاه از تمام ظرفیت آن استفاده نشود و تنها در مقاطع خاصی از سال، مثل روزهای تعطیلات پایانی سال یا روزهای ویژه مجبور به رسیدگی به حجم زیادی از درخواست‌ها باشند.
در نقطه مقابل رایانش ابری مجهز به مکانیزم کارآمدی است که مقیاس‌بندی خودکار (Autoscaling) نام دارد. یک ویژگی ابری که به طور خودکار منابع را بر اساس تقاضا اضافه و حذف میکند. در روش فوق، تنها برای آن‌چه در یک زمان خاص به آن نیاز دارید، هزینه می‌کنید و از قدرت محاسباتی عظیم ابر بدون نیاز به پرداخت هزینه برای خریدن سرورهایی که در بیشتر زمان‌ها کم کار هستند، استفاده کنید.
اجازه دهید به عملکرد یک خرده‌فروش کوچک لوازم ورزشی نگاه کنیم که از یک ارائه‌دهنده ابر عمومی برای میزبانی وب سایت تجارت الکترونیک خود استفاده میکند. در طول عملیات عادی، خرده‌فروش سه وب سرور را اجاره میکند و هزینه آن را پرداخت میکند. در زمان افزایش تقاضا، مکانیزم مقیاس‌بندی خودکار باعث میشود تا وب سرورهای اضافی برای پاسخ‌گویی به افزایش بار به میدان وارد شوند. خرده‌فروش ممکن است تصمیم بگیرد که یک تبلیغ تلویزیونی را در یک بازی تلویزیونی بعد از ظهر شنبه نمایش دهد. پس از پخش تبلیغ تجاری، وب سایت با افزایش شدید ترافیک و افزایش سفارشات آنلاین روبرو میشود. هنگامی که ترافیک به سطح عادی کاهش یافت، مقیاس خودکار وب سرورهای اضافی را از مدار خارج میکند تا خرده فروش مجبور نباشد در مواقعی که نیازی به آن‌ها نیست، هزینه‌ای برای آن‌ها پرداخت کند.
مدل فوق به خوبی کار میکند، زیرا خرده‌فروش می‌تواند بار ترافیکی روی وب سایت را با منابع محاسباتی موردنیاز مثل حافظه، فضای ذخیرهسازی و سایر منابع پشتیبان در ابر تطبیق دهد. این مدل پرداخت و مقیاس‌بندی خودکار، کارایی را به حداکثر می‌رساند و هزینه‌ها را کاهش می‌دهد. مقیاس‌بندی خودکار فقط در صورت نیاز ظرفیت بیشتری را فراهم میکند. جالب آن‌که کاربرانی که تمایلی به مکانیزم خودکارسازی و تخصیص منابع ندارند، تنها با چند کلیک ساده در یک کنسول قادر هستند، منابع اضافی را در اختیار داشته باشند.
سناریو فوق را با حالتی تصور کنید که هیچ مقیاس‌بندی خودکار وجود ندارد. اگر خرده‌فروش تنها سه وب سرور در اختیار داشته باشد و ترافیک سایت زیاد شود، سرورها به کندی به درخواست‌ها پاسخ می‌دهند یا ممکن است از کار بیفتند. افزودن سرورهای فرآیندی دستی، پرهزینه و زمان‌بر خواهد بود که حتی در بهترین حالت ممکن است چندین دقیقه طول بکشد و ممکن است زمانی طلایی برای دستیابی به سود بیشتر از بین برود.
درک عملکرد ابر
عملکرد معماری رایانش ابری وابسته به نحوه پیاده‌سازی و برقراری ارتباط مولفه‌هایی است که این زیرساخت را پدید آورده‌اند. عملکردی که مشتریان خدمات ابری به آن نیاز دارند در سایه قابلیت‌ها و معماری ارائه‌دهنده خدمات ابری و طراحی درست آن‌ها به دست می‌آید.
نظارت و مدیریت مداوم بر شبکه به شما امکان می‌دهد نظارت دقیقی بر اشیایی داشته باشید که رایانش ابری از آن‌ها استفاده میکند. در این حالت، اگر هر یک از معیارهای کلیدی رایانش ابری فراتر از مرزهای از پیش تعریف شده مورد استفاده قرار گیرند، ابزارهای نظارتی هشداری ارسال میکنند و حتی قادر به اجرای اسکریپت‌های خودکار برای رفع مشکل هستند. از مؤلفه‌هایی نیازمند بررسی دقیق باید به موارد زیر اشاره کرد:
عملکرد پایگاه داده (Database performance)
استفاده از پهنای باند (Bandwidth usage)
تأخیر شبکه (Network latency)
عملیات ورودی/خروجی ذخیره سازی بر حسب ثانیه (IOPS)
استفاده از حافظه (Memory utilization)
دسترسپذیری بالا در انجام عملیات
با پیاده‌سازی یک شبکه خوش‌معماری (well-architected) و مبتنی بر بهترین شیوه‌های طراحی و انتخاب یک ارائه‌دهنده خدمات ابری توانا، میتوانید اطمینان حاصل کنید که بالاتری سطح از دسترسپذیری در انجام عملیات را خواهید داشت. دستیابی به اصل دسترسپذیری بالا یک کار مشترک است، به این معنا که شما و ارائه‌دهنده ابر هر دو باید کارهای لازم را انجام دهید تا کاربران بتوانند در هر زمان که نیاز دارند به برنامه‌های کاربردی در فضای ابری دسترسی داشته باشند.
ارائه‌دهنده ابر باید مراکز داده خود را به تجهیزات تأمین برق اضافی، تجهیزات سرمایشی کارآمد و افزونگی تجهیز کند و برنامه‌های پشتیبان داشته باشد تا اگر مرکز داده به هر دلیلی آفلاین شد، یک معماری قابل اجرا برای بازگرداندن شرایط به حالت اولیه در دسترس باشد. ارائه‌دهنده ابر مسئول اطمینان از دسترسپذیری به استخرها (منابع محاسبات، شبکه و مخازن ذخیرهسازی) است، به این معنی که آن‌ها باید اطمینان حاصل کنند که اصل افزونگی در ارتباط با مؤلفه‌های فیزیکی تشکیل‌دهنده استخرها رعایت شده است.
مسئولیت شما به عنوان مشتری خدمات ابری این است که برنامه‌های خود را با سطوح و مجوزهای مناسب در دسترس کاربران قرار دهید، به پیش‌بینی نیازها و محدودیت‌ها در تخصیص بودجه بپردازید و اطمینان حاصل کنید هر زمان بار ترافیکی افزایش پیدا کرد، قادر به تأمین کسری منابع هستید.
شرکت‌های بزرگ برای آن‌که به اصل دسترسپذیری هنگام استفاده از خدمات رایانش ابری برسند، ترجیح می‌دهند از خدمات شرکت‌های مختلف استفاده کنند. مزیتی که روش فوق دارد این است که اگر مشکلی در ارتباط با زیرساخت یک شرکت به وجود آمد و کانال‌های ارتباطی یا تجهیزات سخت‌افزاری به هر دلیل خراب شدند، نسخه‌ای پایدار از اطلاعات وجود دارد که میزبان پایگاه‌های داده‌ای است.
