آموزش رایگان Cloud+؛ ابر عمومی، خصوصی، انجمنی و ترکیبی چه مفاهیمی هستند؟

زیرساخت‌های رایانش ابری مدل‌های محاسباتی مختلفی را ارائه می‌کنند که هریک قابلیت‌های خاص خود را دارند. با این‌حال، تمامی مدل‌هایی که در مقالات پیش به آن‌ها اشاره کردیم بر مبنای چهار مدل اصلی ابر عمومی، خصوصی، انجمنی و ترکیبی در دسترس کاربران قرار می‌گیرند که هریک تعاریف خاص خود را دارند. در ادامه این مدل‌ها را معرفی می‌کنیم. با فالنیک همراه باشید.

• پلتفرم به عنوان یک سرویس (Platform as a Service)
• ارتباطات به عنوان یک سرویس (Communications as a Service)
• پایگاه داده به عنوان یک سرویس (Database as a Service)
• دسکتاپ به عنوان یک سرویس (Desktop as a Service)
• فرآیند کسب و کار به عنوان یک سرویس (Business Process as a Service)
• هر چیزی به عنوان سرویس (Anything as a Service)
• طرح‌های مرجع ابری و مدل‌های تحویل (Cloud Reference Designs and Delivery Models)
• ابر عمومی (Public Cloud)
• ابر خصوصی (Private Cloud)
• ابر انجمنی (Community Cloud)
• ابر ترکیبی (Hybrid Cloud)
• مفاهیم و مولفه‌های ابر
• برنامه‌های کاربردی (Applications)
• خودکارسازی (Automation)
• محاسبه (Compute)
• شبکه‌سازی (Networking)
• امنیت (Security)
• ذخیره‌سازی (Storage)
• اتصال به ابر از دنیای خارج
• تصمیم‌گیری برای حرکت به سمت ابر
• انتخاب منابع رایانش ابری
• قواعد وابستگی هایپروایزر

پلتفرم به عنوان یک سرویس (Platform as a Service)

مدل رایانشی پلتفرم به عنوان سرویس (PaaS) حد فاصل مدل‌های IaaS و SaaS قرار دارد و از نظر مفهومی احتمالا درک آن کمی سخت است زیرا تصویر دقیق و روشنی از مرکز داده ارائه نمی‌کند. به‌طور کلی، PaaS یک محیط محاسباتیِ از قبل پیکربندی شده در اختیار کاربر قرار می‌دهد تا نرم‌افزار مورد نظر خود را نصب و اجرا کنید.

در این حالت، کنترل کمی بر پیکربندی سیستم‌عامل و ماشین‌های مجازی که برنامه شما روی آن‌ها اجرا می‌شود، در اختیار دارید. NIST مدل فوق را این‌گونه توصیف می‌کند: «مدلی است که به مصرف‌کننده اجازه می‌دهد از برنامه‌های نصب شده روی زیرساخت ابری استفاده کند. این برنامه‌ها می‌توانند زبان‌های برنامه‌نویسی و ابزارهایی باشند که توسط ارائه‌دهنده، خدمات نصب شده و پشتیبانی می‌شوند. در معماری فوق، قرار نیست کاربر زیرساخت ابری و مولفه‌هایی مثل شبکه، سرورها، سیستم عامل‌ها یا فضای ذخیره‌سازی را مدیریت یا کنترل کند، اما بر عملکرد برنامه‌های کاربردیِ مستقر شده، و احتمالاً تنظیمات محیط میزبانی برنامه، کنترل دارد.»

بد نیست بدانید که مدل رایانش PaaS می‌تواند یک سیستم‌عامل را به عنوان سرویس در اختیار کاربران قرار دهد تا مشتریان بتوانند برنامه‌های خود را روی آن نصب کنند، همان‌طور که در شکل زیر نشان داده شده است.

ارائه‌دهنده ابر مسئولیت نظارت بر سیستم‌عامل را که شامل سخت‌افزارها و منابع مجازی است بر عهده می‌گیرد.

جای تعجب نیست که PaaS یک مدل محبوب نزد توسعه‌دهندگان نرم‌افزار است، زیرا آن‌ها می‌توانند برنامه‌های خود را به سرعت و بدون نیاز به پیکربندی ماشین‌های مجازی و نگه‌داری از سیستم‌عامل توسعه دهند.

ارتباطات به عنوان یک سرویس (Communications as a Service)

ارتباطات به عنوان یک سرویس (CaaS) یک نمونه خاص از مدل رایانشی SaaS است که شامل صدای میزبانی شده، ویدئو کنفرانس، پیام‌رسانی فوری، ایمیل، قابلیت همکاری و سایر خدمات ارتباطی است که در فضای ابری میزبانی می‌شوند. این خدمات ارتباطی شرکتی برون سپاری شده می‌توانند از کاربران سازمانی یا سیار برای دسترسی به برنامه‌های کاربردی میزبانی شده در فضای ابری پشتیبانی کنند.

مدل CaaS حتی به کسب و کارهای کوچک تا متوسط ​​اجازه می‌دهد تا فناوری‌های پیشرفته را با هزینه معقول و مقرون به صرفه پیاده‌سازی کنند. از آن‌جایی که ارائه‌دهنده ابر CaaS مسئولیت نظارت بر زیرساخت را بر عهده می‌گیرد، نیازی به متخصصان فناوری اطلاعات برای مدیریت این خدمات ارتباطی نیست. یکی دیگر از اصطلاحات رایج برای توصیف این سرویس، ارتباطات یکپارچه به عنوان یک سرویس (UCaaS) مخفف Unified Communications as a Service است.

پایگاه داده به عنوان یک سرویس (Database as a Service)

پایگاه داده به عنوان سرویس (DBaaS) جلوه‌ای دیگر از مدل رایانشی SaaS است که در آن ارائه‌دهنده ابر یک سیستم مدیریت پایگاه داده در اختیار شما قرار می‌دهد که می‌توانید پایگاه داده‌ی خود را روی آن ایجاد کنید. در این مدل، ارائه‌دهنده مسئولیت نظارت بر سخت‌افزار و زیرساخت مجازی، سیستم‌عامل و خود نرم‌افزار پایگاه داده را بر عهده دارد. در نتیجه، مسئولیت شما نظارت بر پایگاه داده‌هایی است که ایجاد می‌کنید.

دسکتاپ به عنوان یک سرویس (Desktop as a Service)

مدل دسکتاپ به عنوان سرویس (DaaS)، دسکتاپ‌های مجازی ارائه می‌دهد که مصرف‌کنندگان می‌توانند از راه دور و از طریق کامپیوترهای دسکتاپ، لپ تاپ، دستگاه‌های تلفن همراه یا تین کلاینت‌ها به آن‌ها دسترسی داشته باشند. این راه‌حل گاهی اوقات زیرساخت دسکتاپ مجازی (VDI) مخفف virtual desktop infrastructure نامیده می‌شود. در مدل فوق، همه برنامه‌های دسکتاپ در فضای ابری میزبانی می‌شوند و می‌توانند از هر نوع برنامه‌ای مانند صفحات گسترده، واژه‌پردازها و ‌برنامه‌های رایج پشتیبانی کنند. در مدل فوق، شما انتخاب می‌کنید که چه نرم‌افزاری نصب شود. ارائه‌دهنده DaaS تمام وظایف مربوط به تعمیر، نگهداری، پیکربندی‌ها و همچنین مجوزها و به‌روزرسانی‌های نسخه را مدیریت می‌کند. DaaS نمونه‌ای از مدل رایانشی PaaS است.

فرآیند کسب و کار به عنوان یک سرویس (Business Process as a Service)

فرآیند کسب و کار به عنوان یک سرویس (BPaaS) یک حوزه تخصصی است که بسیاری از عملیات روزانه یک شرکت مانند موجودی، حمل و نقل، زنجیره تامین، امور مالی و بسیاری از خدمات دیگر را روی بستر ابر میزبانی می‌کند. رویکرد فوق به کسب و کارهای کوچک و متوسط ​​اجازه می‌دهد به برنامه‌های کاربردی گران قیمت با قیمتی مقرون به صرفه و از طریق مدل رایانشی BPaaS دسترسی داشته باشند، منابع خود را تجمیع کنند و به شکل ساده‌تری به گسترش‌پذیری سرویس‌هایی بپردازند که به آن‌ها نیاز دارند. BPaaS شکل دیگری از مدل رایانشی PaaS است.

هر چیزی به عنوان سرویس (Anything as a Service)

هر چیزی به عنوان یک سرویس (XaaS) به مفهومی اشاره دارد که تمام سرویس‌های فناوری اطلاعات را به عنوان یک بسته توصیف کرده و در اختیار کاربران قرار می‌دهد. XaaS ترکیبی از خدماتی است که پیش‌تر به آن‌ها اشاره کردیم. XaaS یک اصطلاحی‌ست که به طیف بسیار گسترده‌ای از خدمات فناوری اطلاعات اشاره دارد.

طرح‌های مرجع ابری و مدل‌های تحویل (Cloud Reference Designs and Delivery Models)

صنعت رایانش ابری طرح‌های مرجع و مدل‌های تحویل را برای کمک به متمایز کردن سرویس‌های ابری پیشنهاد داده است. با درک عملکرد و خدماتی که انواع مختلف مدل‌ها ارائه می‌کنند، می‌توانید تصویری کلی از رایانش ابری به دست آورید. چهار مدل اصلی تحویل خدمات رایانش ابری به شرح زیر هستند:

1. عمومی (Public)
2. خصوصی (Private)
3. انجمنی (Community)
4. ترکیبی (Hybrid)

ابر عمومی (Public Cloud)

 تمرکز اصلی گواهینامه Cloud+ بر ابر عمومی است که رایج‌ترین مدل مورد استفاده است و برای استفاده عموم طراحی شده است. این مدل سودآوری زیادی برای کاربران و مصرف‌کنندگان دارد. شکل زیر یک مدل استقرار ابر عمومی را نشان می‌دهد که همه کاربران قادر به استفاده از آن هستند.

ابر خصوصی (Private Cloud)

یک ابر خصوصی برای استفاده انحصاری یک سازمان توسعه پیدا می‌کند، اما ممکن است توسط شعب یا نمایندگی‌های یک سازمان مورد استفاده قرار گیرد. شکل زیر فرآیند استقرار یک ابر خصوصی ساده را نشان می‌دهد.

برخی افراد اصطلاح ابر خصوصی و مرکز داده را مترادف و یکسان با یکدیگر در نظر می‌گیرند که اشتباه است. برای این‌که یک ابر حالت خصوصی داشته باشد، باید همان امکانات و قابلیت‌هایی که ابر عمومی ارائه می‌کند مثل خودکارسازی و سلف سرویس بودن (self-service) را ارائه کند، قابلیت‌هایی که یک مرکز داده سنتی ارائه نمی‌کند.

ابر انجمنی (Community Cloud)

ابرهای انجمنی برای یک جامعه خاص توسعه پیدا می‌کنند و توسط شرکت‌هایی با الزامات مشابه برای انطباق با مقررات، امنیت یا خط‌مشی به اشتراک قرار می‌گیرند. از مثال‌های رایج در این زمینه می‌توان به ابرهای طراحی شده برای سازمان‌های پزشکی، مالی یا دولتی اشاره کرد که همگی موارد استفاده مشترک دارند یا به معماری‌های استاندارد نیاز دارند. شکل زیر نمونه‌ای از استقرار ابر انجمنی را نشان می‌دهد.

ابر ترکیبی (Hybrid Cloud)

ابر ترکیبی ماهیتی است که از طریق اتصال چند زیرساخت ابری که ممکن است از یک نوع یا نوع‌های مختلف باشند، (عمومی، خصوصی یا جامعه) پدید می‌آید. به عنوان مثال، یک مطب دندانپزشکی ممکن است از ابر عمومی برای ارسال و دریافت ایمیل و برنامه‌های اداری خود استفاده کند، اما به یک ابر انجمنی که توسط دندانپزشکان دیگر به اشتراک گذاشته شده متصل شود تا به اطلاعات ذخیره‌شده بیماران دسترسی پیدا کنند. شکل زیر تصویری از ابر ترکیبی را نشان می‌دهد.

هنگامی که از سرویس‌های ارائه‌دهندگان مختلف خدمات ابری با هدف دستیابی به افزونگی استفاده می‌کنید، این حالت استقرار چند ابری (multicloud deployment) نامیده می‌شود. معمولاً سازمان‌ها با هدف مقابله با بروز مشکلات ناخواسته و پیشگیری از توقف ارائه خدمات ابری ترجیح می‌دهند از مکانیزم استقرار چند ابری استفاده کنند. ابر ترکیبی به اتصال منابع ابرمحور به یک مرکز داده یا شعبه یک شرکت نیز اشاره دارد. اگرچه از نظر فنی حالت فوق را نباید یک ابر ترکیبی بدانیم، اما بیشتر کارشناسان هنگام استفاده از این معماری، از اصطلاح ابر ترکیبی استفاده می‌کنند.

مفاهیم و مولفه‌های ابر

رایانش ابری با اصطلاح و تعاریف مختلفی مثل ارائه خدمات سلف سرویس بر حسب تقاضا، ادغام منابع از طریق مجازی‌سازی، گسترش‌پذیری سریع و… تشکیل شده است. در این بخش، برخی از مفاهیم و مولفه‌های رایج ابر را بررسی می‌کنیم.

برنامه‌های کاربردی (Applications)

امروزه، اصطلاح application به شکل گسترده استفاده می‌شود، اما در حالت کلی به نرم‌افزاری اشاره دارد که کاربران نهایی یک سازمان با آن تعامل دارند. از برنامه‌های کاربردی پر استفاده در این زمینه باید به پایگاه‌های داده، وب سرورها، برنامه‌های ایمیل، کلان داده‌ها، نرم‌افزارهای آفیس و غیره اشاره کرد.

خودکارسازی (Automation)

خودکارسازی یا همان اتوماسیون نقش مهمی در پیشبرد موفقیت‌آمیز خدمات ابری دارد. ارائه‌دهندگان ابر از نرم‌افزار‌های خودکارسازی اختصاصی استفاده می‌کنند تا استقرار و نظارت بر منابع ابری از جمله شبکه، ذخیره‌سازی و محاسبات به شکل خودکار انجام شود. اتوماسیون، استقرار و حذف سریع را ممکن می‌سازد و به کاربران اجازه می‌دهد کنترل دقیقی بر نحوه استفاده از ابر داشته باشند.

محاسبه (Compute)

به زبان ساده، سرویس‌های ابری که برنامه‌های شما را اجرا می‌کنند، در زیرمجموعه مفهوم که محاسبات (Computing) نام دارد، قرار می‌گیرند. مردم اغلب محاسبات را به عنوان ماشین‌های مجازی در حال اجرا در ابر می‌شناسند، اما این تنها نیمی از داستان است. محاسبات یا به زبان ساده‌تر رایانش، ممکن است به یکی از دو مورد ماشین‌های مجازی IaaS یا محاسبات بدون سرور اشاره داشته باشد.

در این‌جا، IaaS ممکن است به یک سرویس IaaS اشاره داشته باشد که به شما امکان می‌دهد ماشین‌های مجازی، فضای ذخیره‌سازی و منابع شبکه را در ابر مستقر کنید.

رایانش بدون سرور (Serverless/FaaS) که برخی کارشناسان به آن عملکرد-به‌عنوان سرویس (FaaS) مخفف function-as-a-service می‌گویند به مدلی اشاره دارد که ارائه‌دهنده ابر یک رابط نرم‌افزاری در اختیار شما قرار می‌دهد تا بتوانید کد برنامه خود را که به زبان‌های برنامه‌نویسی مختلف نوشته شده در آن آپلود کنید تا ارائه‌دهنده ابر آن را روی زیرساخت محاسباتی که به طور کامل مدیریت می‌کند، اجرا کند. این مدل نیاز به آماده‌سازی ماشین‌های مجازی را برطرف می‌کند. در نقطه مقابل، ارائه‌دهنده ابر زیرساخت محاسباتی را مدیریت می‌کند، بنابراین تنها کاری که باید انجام دهید این است که با کد برنامه خود را آپلود کنید. FaaS نوعی دیگر از مدل رایانشی PaaS است.

شبکه‌سازی (Networking)

ارائه‌دهندگان ابر بیشتر قابلیت‌های شبکه‌های سنتی که در یک مرکز داده پیدا می‌کنید را ارائه می‌دهند. تفاوت در این است که در فضای ابری، کارکردها و قابلیت‌های شبکه توسط دیوارهای آتش، روترها، سوئیچ‌ها و متعادل‌کننده‌های بار به شکل مجازی پیاده‌سازی و ارائه می‌شوند. مزیت معماری فوق این است که به ارائه‌دهنده اجازه می‌دهد دسترس‌پذیری بالای خدماتی که ارائه می‌کند را تضمین کند.

در مدل IaaS، ارائه‌دهندگان ابر همچنین سامانه نام دامنه (DNS) مخفف Domain Name System ، پروتکل پیکربندی پویای میزبان (DHCP) مخفف Dynamic Host Configuration Protocol و شبکه‌های ابری خصوصی مجازی را به عنوان بخشی از این سرویس ارائه می‌کنند، بنابراین نیازی نیست نگرانی از بابت سرورهای DNS یا DHCP داشته باشید. همه چیز به همان شکل قبلی، ارائه می‌شود با این تفاوت که رویکرد مجازی دارد.

امنیت (Security)

همان‌طور که امنیت یک مولفه حیاتی در مراکز داده خصوصی و شرکتی است، در فضای ابری نیز همین مسئله صادق است. ارائه‌دهندگان سرویس‌های ابری خدمات امنیتی مختلف و متنوعی مثل فایروال‌ها، کنترل دسترسی، سیستم‌های تشخیص نفوذ و پیشگیری و خدمات رمزگذاری را ارائه می‌دهند.

ذخیره‌سازی (Storage)

استوریج‌های ذخیره‌سازی بزرگ و شبکه‌های فضای ذخیره‌سازی ابرمحور برای استفاده توسط مصرف‌کنندگان خدمات ابری پدید آمده‌اند. رسانه‌های ذخیره‌سازی رایج مثل درایوهای حالت جامد (SSD) و هارددیسک‌ها و Tap Drive‌ها بر مبنای معماری خاصی به کاربران اجازه می‌دهند به بهترین شکل از فضای ذخیره‌سازی استفاده کنند. از مکانیزم ذخیره‌سازی رایج ابری باید به سیستم‌های مبتنی بر شی، مبتنی بر بلوک و سیستم‌های مبتنی بر فایل اشاره کرد. بد نیست بدانید که برخی از ذخیره‌سازی‌ها با هدف دسترس‌پذیری و دوام بالا طراحی شده‌اند، در حالی که برخی دیگر ارزان‌تر هستند و برای بایگانی طولانی‌مدت اطلاعات توسعه پیدا کرده‌اند.

اتصال به ابر از دنیای خارج

ارائه‌دهندگان ابر به شما کنترل کاملی بر میزان باز یا بسته بودن منابع ابری می‌دهند. به بیان دقیق‌تر به شما اجازه می‌دهند تا مشخص کنید یک شبکه خارجی به چه صورتی با زیرساخت ابری در ارتباط باشد. اگر می‌خواهید خدماتی را ارائه دهید که برای هر فردی در هر نقطه از جهان قابل استفاده باشد، ابر قابلیت‌های موردنیاز را در اختیارتان قرار می‌دهد. بزرگ‌ترین مزیتی که رایانش ابری ارائه می‌کند این است که به کاربران در هر نقطه از جهان اجازه می‌دهد از طریق لپ‌تاپ‌ها، کامپیوترهای دسکتاپی، گوشی‌های هوشمند، تین‌کلاینت‌ها یا زیروکلاینت‌ها به شبکه دسترسی داشته باشند. از طرف دیگر، اگر می خواهید دسترسی را فقط به افرادی که در یک دفتر یا شعبه خاص هستند، محدود کنید، می‌توانید این کار را نیز انجام دهید. از آن‌جایی که بیشتر ارائه‌دهندگان خدمات ابر مقوله امنیت را جدی در نظر می‌گیرند، به طور پیش‌فرض دسترسی به منابع ابری را ممنوع می کنند، مگر این‌که شما به شکل صریح به کاربران اجازه دسترسی به منابع را بدهید.

تصمیم‌گیری برای حرکت به سمت ابر

سازمان‌هایی که بدون شناخت تصمیم می‌گیرند برخی از زیرساخت‌های فناوری اطلاعات خود را به فضای ابری منتقل کنند، گاهی اوقات با مشکلات زیادی روبرو می‌شوند و متوجه می‌شوند این کار چقدر دشوار و پرهزینه است، اما این حرف به این معنا نیست که استفاده از ابر هزینه‌بر است. غافل‌گیری ناشی از عدم درک وابستگی‌های موجود بین منابع مختلف فناوری اطلاعات مرکز داده به وجود می‌آید. هنگامی که یک منبع فناوری اطلاعات از مرکز داده به ابر منتقل می‌شود، به طور معمول چند منبع دیگر را با خود به سمت ابر سوق می‌دهد. به عنوان مثال، جابجایی یک برنامه کاربردی مبتنی بر پایگاه داده احتمالا مستلزم جابجایی پایگاه داده است که ممکن است بسیار بزرگ باشد. به طور طبیعی، هر کسی که آن پایگاه داده را مدیریت می‌کند باید از آن نسخه پشتیبان تهیه کند، بنابراین نسخه‌های پشتیبان نیز باید در فضای ابری ذخیره شوند.

از این رو، شما باید درک دقیقی از آن‌چه در واقع در حال حرکت به سمت آن هستید، داشته باشید. این حرف به معنای داشتن اسناد به‌روز شده‌ای است که تمام جنبه‌های عملیاتی کسب و کار شما را تحت پوشش قرار می‌دهند. برای انجام یک انتقال درست، باید دقیقا بدانید که کدام برنامه‌ها را اجرا می‌کنید، برنامه‌ها چه وابستگی‌هایی دارند، چقدر فضای ذخیره‌سازی روی ابر نیاز دارید، آیا زیرساخت ابری از سیستم‌عاملی که از آن استفاده می‌کنید، پشتیبانی می‌کند و سایر نیازهای مرتبط را بررسی کنید. هرچه ارزیابی دقیق‌تری از عملیات فعلی‌تان داشته باشد، تصمیم‌گیری در مورد این‌که آیا حرکت به یک مدل مبتنی بر ابر منطقی است یا خیر، دقیق‌تر خواهد بود.

انتخاب منابع رایانش ابری

بیایید در مورد برخی ملاحظات برای انتقال منابع محاسباتی درون سازمانی به فضای ابری صحبت کنیم. در مرکز داده، شما ماشین های مجازی دارید. اغلب می‌توان یک ماشین مجازی را به شکل مستقیم به فضای ابری منتقل کرد، اما روش بهتر ایجاد یک ماشین مجازی جدید در فضای ابری و پیکربندی آن از ابتدا است. یکی از دلایل این امر این است که ماشین مجازی در حال اجرا در مرکز داده شما دارای درایورها و سایر نرم‌افزارهای مخصوص پلتفرم مجازی‌سازی است که شما استفاده می‌کنید، که بدون شک با آن‌چه ارائه‌دهنده ابر استفاده می‌کند متفاوت است. همواره در زمان انتقال فعالیت‌های تجاری به ابر مشکلاتی به وجود می‌آید که باید در مورد آن‌ها اطلاع داشته باشید.

در هنگام استقرار ماشین‌های مجازی در ابر باید به قدرت پردازنده، حافظه و فضای ذخیره‌سازی که نیاز دارید به درستی دقت کنید تا ماشین مجازی بدون مشکل در ابر اجرا شود. ماشین‌های مجازی در فضای ابری اساسا با ماشین‌های مجازی موجود در مرکز داده تفاوتی ندارند. هیچ نکته مخفی یا خاصی وجود ندارد که ماشین‌های مبتنی بر ابر کارآمدتر از نمونه‌های مراکز داده کند. به طور مثالف برنامه‌ای که به ۱۶ گیگابایت حافظه در مرکز داده نیاز دارد، زمانی که در فضای ابری اجرا می‌شود، به همان میزان حافظه نیاز دارد. در این‌جا باید به پهنای باند دقت کنید تا عملیات ورودی/خروجی کافی (I/O) بدون مشکل و با تاخیر کم انجام شوند و  دسترسی به فضای ذخیره‌سازی به شکل ساده‌ای فراهم شود. همچنین، باید از وجود توان پردازشی و حافظه کافی برای اطمینان از عملکرد مورد انتظار اطمینان حاصل کنید.

آخرین نکته‌ای که باید در مورد انتقال ماشین‌های مجازی به ابر به آن دقت کنید این است که قبل از مجازی‌سازی ماشین، هر سرور فیزیکی یک سیستم عامل واحد را روی مفهومی که فلز لخت (Bar Metal) نام دارد، اجرا می‌کند. به این معنا که یک سرور می‌تواند تنها تعداد کمی از برنامه‌ها را میزبانی کند. امروزه مجازی‌سازی ماشین هم در مرکز داده و هم در فضای ابری یک موضوع عادی است. با این حال، ممکن است گهگاه یک برنامه قدیمی را اجرا کنید که به هر دلیلی باید روی یک سرور به شکل خاصی اجرا شود. چنین برنامه‌هایی معمولا گزینه‌های خوبی برای انتقال به فضای ابری نیستند.

قواعد وابستگی هایپروایزر

برای اطمینان از انعطاف‌پذیری در صورت خرابی میزبان مجازی‌سازی، سازمان‌ها اغلب از قوانین وابستگی هایپروایزر (Hypervisor) استفاده می کنند تا اطمینان حاصل کنند ماشین‌های مجازی اضافی هرگز روی سخت‌افزار یکسانی اجرا نمی‌شوند. به عنوان مثال، ممکن است سرورهای پایگاه داده SQL اولیه و ثانویه داشته باشید که هر کدام روی یک میزبان ماشین مجازی متفاوت اجرا می‌شوند. اگر میزبانی که ماشین مجازی SQL اولیه را اجرا می‌کند، خراب شود، ماشین مجازی ثانویه که روی میزبان دیگری اجرا می‌شود، می‌تواند کار را به دست بگیرد. اگر هر دو روی یک هاست اجرا شوند، هر دو ماشین مجازی از کار می‌افتند و به این شکل عملیات تجاری به طور کامل متوقف می‌شود. ارائه‌دهندگان خدمات ابری، قواعد وابستگی هایپروایزر کارآمدی را ارائه می‌دهند و از اصطلاحات کاربر پسندی مانند وابستگی میزبان ماشین مجازی برای توصیف آن‌ها استفاده کنند. همان‌طور که برای مهاجرت به رایانش ابری برنامه‌ریزی می‌کنید، باید برآورد دقیقی در ارتباط با ماشین‌های مجازی داشته باشید که از آن‌ها استفاده می‌کنید. با توجه به این‌که رایانش ابری بر مبنای الگوی پرداخت در ازای خدمات طراحی شده، بهتر است به مواردی مثل افزونگی دقت کنید تا هزینه بیهوده‌ای را متقبل نشوید.