سالانه نزدیک به 5000 تن گندم که یک کالای استراتژیک برای کشور است بخاطر سبزه عید به هدر می‌رود. جالب است بدانید که این میزان گندم، مصرف سالیانه 10300 خانوار ایرانی را تشکیل می‌دهد.
با توجه به این حجم زیاد از گندم، که سیزدهم فروردین دور انداخته می‌شود، به تازگی کمپینی با عنوان “نه به سبزه عید” و پویش “درخت به جای سبزه” رواج پیدا کرده است.
این که حس می‌شود یک آیین ملی، ریشه‌ای متناسب با ظرفیت زمانی و مکانی ندارد، حس درست و منطقی است اما شکل برخورد ما با کلیت آن آیین مهم است. آیین‌ها لذت، قدرت و وظیفه را به افراد می‌آموزانند و تمام عقیده قوم در آیین و شکل اجرایش نمود پیدا می‌کند.
بنابراین این که بگوییم سبزه نکارید و به جایش درخت بگذارید سر سفره هفت سین، این هم کار درستی نیست چرا که اصلا یکی از زیباترین و اصلی‌ترین سین‌های سفره را برداشته‌ایم و جای آن حرف دیگری گذاشته‌ایم.
گفتنیست که کاشت نهال بدون نظر کارشناسی شده هم هدر دادن منابع است و بعدها می‌تواند هزینه‌های زیست‌محیطی زیادی به همراه داشته داشته باشد. مثلا کاشت نهال مرکبات برای اقلیم آب و هوایی تهران باتوجه به مصرف بالای آب آنها کار غلطی است.
البته این را هم نقض نمی‌کنیم که به طور کل نهال نکارید، اما بهتر است درختی بکارید که متناسب با اقلیم شهری شما باشد. بعلاوه بهتر است در مکان‌هایی این کار را انجام دهید که متعلق به شهرداری است و مستقیما مورد حمایت آنهاست.
درنهایت با توجه به تمام موارد مذکور، بهترین راه برای کاشتن سبزه عید، این است که نوع دانه مصرف شده را اصلاح کنیم و به جای گندم که کالایی راهبردی است از دانه‌هایی مثل آفتابگردان، عدس و بذر سبزی خوردن بهره ببریم که حداقل اگر خواستیم روز 13به در سبزه خود را دور بیاندازیم، گندم را هدر نداده باشیم.
